"Zaman uçup gidiyor,üzme kendini."
genç adam kafasını kaldırıp,yanında ki kıza baktı.
gözleri şişmişti ağlamaktan.
lavinia konuşmaya devam etti.
"Neyse,şansılıyız ki pilot biziz."
diyip kafasını genç adama çevirdi ve,
genç adama güzel bir gülümseme sundu.
insanların içine dokunmayı çok severdi.
Çünkü sevgi böyle oluşur diye düşünürdü.
genç adam kalakalmıştı,gülümsemesi ardında o kadar güzel gelmişti ki.
Tanımadığı bir yabancıya bile böyle gülümseyebiliyorsa,sevdiğine nasıl gülümser? diye merak etmeden duramadı.
aşık olmuştu adeta.
lavinia ayağa kalktı ve eve doğru gitmeye başladı.
genç adamsa halen kızın arkasından bakıyordu.
o gün,
yineden doğma günüydü onun için.
Genç adam o gün oraya hayatına son vermek için gitmişken,küllerinden yeniden doğmuştu.
'Bir umut ışığı bulmuştu.'
