KÂBUS

BÖLÜM 4

Sabahın erken saatlerinde gözlerimi kamaştıran güneş ışığıyla uyandım. Annem kahvaltımı çoktan hazırlayıp odaya getirmişti bile. Kahvaltının görüntüsü acayip güzel duruyordu. Ne zamandan beri gözlerim böyle muazzam bir görüntü ile karşılaşmamıştı doğrusu. İyiki de annem yanımdaydı, benim bu hayatta tek destekçim annemdi. O olmazsa ayakta bile duramazdım.

Ben tüm bunları düşünürken gözlerimden gelen yaşlara daha fazla mani olmadan akıp, gitmesine izin verdim. "Aydan! güzelim ne oldu neden ağlıyorsun sen?" Annemin bu  sözü üzerine dayanamayıp annemin boynuna atıldım. "Kızım! Dur yavaş." beni hemen kendinden çekerek, "Şimdi anlat bakalım neler olduğunu yoksa yine o kötü kâbusları tekrardan mı gördün?" Annemin bu sorusu üzerine daha fazla telaşlanmaması için açıklama yapma gerekliliği hissettim kendimde. " Hayır! telaş yapma bütün bu gözyaşlarımın akma sebebi sensin." dedim sevecen bir şekilde.

Annemde uzaktan kısa bir bakış attı. "Benim için mi? iyide neden güzelim?"
"Benim için onca fedakarlıkların ve yaptıkların aklıma geldi ve kendimi daha fazla tutamadım." bu söz sonrası annemde dayanamayıp, "Oovv! kızım benim, ben bir anneyim tabikide yapmam gerekiyor. Sen benim ilk göz ağrımsın, benim biriciğimsin, hayatımda okuduğum en güzel hikayemsin, bedenimde bıraktığın hiç silinmeyecek olan bir imzasın veee dinmeyen tatlı sızımsın... Sen mutlu olduğunda bende oluyorum, sen ağladığında ben yürekten yanıyorum.Bu hayatta tek istediğim, sen ve berranın mutluluğu ve bikerecik bile olsa yüzünüzden o saf,o masum gülüşlerin kaybolmaması."
" O yüzden ağlama ve hep gül çünkü gülmek sana çok yakışıyor."
" Annem benim, sen benim bu hayatta bana verilen en güzel armağanımsın. Sende yüzünden gülücükleri eksik etme , sanada gülmek çok yakışıyor."
" Çok teşekkür ederim minnoşum, hadi fazla konuşmayalım da güzelce kahvaltını yap bakalım." Kısa bir konuşmamızın ardından mutlu mutlu komik espiriler ile annem ile birlikte güzel bir kahvaltı yaptık.
" Kızım, şu okul olayını bir konuşalım. "
" Annecim, bugün okula gideceğiz öyle değilmi?"
" Tabikide kızım sana bir söz verdim sonuçta. Şimdi hazırlan da yola çıkalım." şimdimi gidecektik yani ohaa! inanamıyordum gerçekten.
" Ne yani şimdimi gideceğiz, ciddimisin anne?"
" Yok kızım ciddi değilim, öylesine söylüyorum. Hadi kızım çabuk hazırlanda gidelim bian önce yola çıkalım."
" Annecim çok saol çok saol çok çok çok..."
" Hadi fazla oylanma deli kız." dedikten sonra hafif tebessüm ederek odadan ayrıldı.
Gideceğime inanamıyordum çok heyecanlıydım bi yandan içimde kötü bir his vardı sanırım biraz korktuğum içindi çünkü bir rüyaya göre hareket edip yola çıkmam kulağa mantıklı gelmiyordu.Evet ama bugün kendimi mutlu göstermem gerekiyordu nasıl olsa bir sorun çıkarsa oradan ayrılırdım. Kendime ilk kez bu kadar güveniyor ve özgüvenli bir şekilde davranıyordum. Hemen dolabımdan spor tarzı kıyafetler çıkarıp giyindim ve yüzümü de canlı gösterecek bir makyaj ile işimi bitirdikten sonra odadan dua ede ede ayrıldım.

Adımımı atar atmaz babam ile karşılaştım. "Gidiyorsun demek, inşallah herşey gönlünce olur." diyerek alnıma küçük bir buse kondurdu.
" Teşekkürler babacığım yanımda olup bana destek çıktığın için çok saol."
" Ne demek herzaman,sen benimde kızımsın ailemden bir parçasın tabikide senin yanında olacağım." dedikten sonra birbirimize kocaman sarıldık ve aynı anda "Biz hiç birbirinden kopmayacak olan kocaman bir aileyiz" annemde bizi görüp hemen aramıza katıldı.
" Bu kadar yeter hadi biran önce yola çıkalım" annemin bu sözüne olumlu anlamda başımı sallayarak cevap verdim. Babam ile tekrardan yine sarılarak evden çıktık. İçime öyle bir his uyandı ki sanki onları birdaha hiç görmeyecekmişim gibi geldi. Annem sanki anlamıştı ki arabanın dikiz aynasından bana kısa bir bakış fırlattı. " Aydan, ne oldu kızım için hiç rahat değil sanki"
"Yok içim rahat olmadığından değilde sadece sizi birdaha göremiyeceğim hissi içime doğdu."
" Ahh! aydan o nasıl söz öyle seni oraya gönderiyoruz diye sormayacağımızı mı düşünüyorsun? eğer öyle düşünüyorsan yanılıyorsun."
"Çok saol annecim."