Until My Heartaches End (On Hold)

Simula

Hapun na nang pauwi ako galing sa selebrasyon namin sa pagtatapos ng senior highschool, may nakita akong dalawang batang naglalaro ng habul-habulan sa hardin ng kanilang bahay malapit lang sa amin. Naalala ko tuloy si Matthew, ang mabait, maalalahanin at malambing kong kaibigan at kababata. Kami ay naglalaro rin ng habul-habulan, pati bahay-bahayan, lutu-lutuan at iba pang mga larong nagpapasaya sa amin noon.

Sa Maynila nagpatuloy ng hayskul si Matthew kaya lumipat sila ng tahanan doon at apat na taon ko na siyang hindi nakikita. Grade 9 siya nung lumipat sila. Nagtetext naman kami palagi pero namimiss ko pa rin siya. Iba naman kasi kapag personal mo na nakikita ang bestfriend mo, hindi ba? Sa nakaraang mga buwan, nagtataka lang ako kasi bihira na lang siyang magtext at tumawag sa akin.

Malapit na akong makarating sa amin nang maisipan ko siyang tawagan ngunit nagulat ako nang may isang taong nakatayo sa may pintuan namin. Nakasuot siya ng pulang jacket at itim na sombrero. Naisip ko na, ang init ng panahon pero naka-jacket ang taong ito. Lumapit ako sa kanya nang bigla siyang humarap sa akin.

"Uy, Lara! Kamusta na?" Natulala ako. Si Matthew! Nandito siya! Bumalik siya! Binalikan niya ako! Niyakap ko siya nang mahigpit.

"Maaaattt!" umiiyak na sabi ko. "Kailan ka pa dumating?"

"Kahapon lang," sagot niya. Hinahaplos niya ang likod ko. Sobrang miss ko na siya kaya hinigpitan ko pa lalo ang yakap ko. "Kamusta na?" tanong niya.

Kumawala na ako sa yakap namin at tsaka sumagot, "Heto, namimiss ka na nang sobra. Ang saya ko na nandito ka. Ikaw? Kamusta ka na?"

"Okay lang." maikling sagot niya. "Ang taas ko na kaysa sa iyo." komento niya niya pagkatapos.

"Halata nga." Tumawa kami. "Doon tayo sa loob ng bahay magkwentuhan, Mat."

"Kalalabas ko lang. Nagkamustahan na kami nina Auntie Norina at Uncle Jonathan." Aw. "Um, Lara, punta tayo sa dating tinatambayan natin." pakiusap niya. "Doon na tayo magkwentuhan." Napangiti ako. Naalala niya pa rin ang lugar na iyon.

Niyakap niya ako bigla. "Mas namiss kita, Lara." bulong niya. Hinahaplos niya ang buhok ko at pakiramdam ko inaamoy niya ito. Hinayaan ko lamang ang bestfriend ko. Sobrang namiss niya talaga ako. Napangiti naman ako sa aking naisip.

Ilang sandali ay hinarap niya na ako sa kanya sabay ngiti. "Tara na."

Napansin ko ang pamumutla ng mukha niya. Pero hindi ko na ito masyado pang pinagtuonan ng pansin. Dumako ang aking tingin sa kanyang magandang ngiti.

"Miss ko na talaga ang mga ngiting iyan." komento ko.

Ngumiti siyang muli. "Tara na nga." Hinawakan niya ang aking kamay at marahan niya akong hinila paalis.

Sumakay kami sa sasakyan nila. Malapit lang naman ang bahay nila sa amin, pwede ng lakarin. Sa likod ng kanilang malaking bahay ay mayroong malaking punongkahoy na ginawan namin ng maliit na bubungan. Kaharap nito ang malawak na dagat. Nandun pa rin kaya iyon hanggang ngayon? Napanaginipan ko kasi na pinutol iyon.

Napansin ko na ang driver nila na mukhang nasa 40's na ay sumunod sa amin papunta sa likod ng bahay at mukhang binabantayan kami.

"Bodyguard mo ba 'yan?" biro ko kay Matt.

"Ewan ko kay Papa." kibit-balikat na sagot niya. So, totoo nga?

Nang makarating kami, laking saya ko na nandito pa rin ang punongkahoy. Naglapag kami ng banig sa tabi nito katulad ng ginagawa namin noon. Pagkatapos ay nagpalitan na kami ng mga kwento sa mga nangyari sa buhay namin sa hayskul, mga kwentong parang walang katapusan sa paulit-ulit. Parang hindi kami nagkukwentuham gamit ang cellphone. Ganito na siguro ang bugso ng aming mga damdamin. Apat na taon ko siyang hindi nahawakan at nayakap.