KABANATA II
Coincidence
I stared at the notification for a very long time. Kahit nga pauwi na kami sa Negros, hindi ko parin matagu-tago ang cp ko.
Akala ko, after 2 years, he would ignore it. I smiled as I lean on the railings and continued to look at the darkness of the vast skies.
I sighed.
Baka nga hindi na ako makakamove on nito. I've been spending the last two years moving on and accepting the fact he will never ever like me.
It's just sad for me though. Kasi I've been patient and very willing to wait kahit na alam ko naman mahirap siyang abutin kahit kailan.
Gerene went to me. I can feel her eyes bore into my soul. Alam kong alam niyang nandito na si Charles at alam ko ring nararamdaman niya ang nararamdaman ko. Kasi siya lang naman yung pinagsasabihan ko simula nang naging magkaibigan kami.
Marami kami sa barkada, kaso siya lang talaga ang kaya kong maka open up kasi siya talaga yung ka click ko sa ugali.
"What if magpost ako ng picture na magkasama tayo? Makikita niya kaya? Ila-like?"
I asked her anxiously, kahit alam ko nang hindi yun pagtutuonan ng pansin. Kilala ko yon.
"Hindi ko alam kung anong ma fe-feel ko, Ger. Pano pag magka salubong kami isang araw? Ano kayang mararamdaman ko?"
She smiled at me sincerely as I looked at her. Then she patted my shoulder.
"Jan. Pag magkasalubong na kayo, I know that you can smile at him genuinely, kasi yung time na yon, alam kong may makikita ka nang mas better pa sa kanya."
My eyes lit and encouraged.
"Really?"
"Yes. So, don't worry about him. Focus on doing your best. Because everything will be alright someday kung mas nakikita mo ang better you."
I smiled.
"Naku. Let's be happy na nga. Kakatapos niyo lang ng exam eh. Don't mind me here. Haha."
Alam kong tama si Gerene. Pero I know, deep down, hindi ko alam kung hanggang kailan ako magmo move-on sa kanya.
I went with her towards our group to share their experience before they took the exam. Nakakatuwa nga kasi marami silang lugar na napuntahan. We spent most of the night talking kasi hindi naman talaga kami makatulog sa barko. We'll just sleep in the bus.
Alas 5 na ng umaga nang nakauwi na talaga ako sa bahay, pagod na pagod ako kaya dumiretso na ako sa kwarto't nakatulog.
But before I sleep, I still kept on thinking about Charles.
Ganito ba talaga pag nagmamahal? Kahit nasasaktan ka na'y hindi tumitigil ang puso sa pagsigaw ng pangalan ng tinitibok nito.
Hindi ba to napapagod? I smiled achingly at my thought while drifting off to sleep. As I sleep, lots and lots of memories have been playing my head.
"Jan."
2nd year na kami. Kahit stressful ay enjoy naman. I've learned so much lately particularly folk dancing. Akala ko boring yung folkdance, pero as I try to learn the subject- grabe. I am in awe. Hindi ko nga alam na marunong pala akong sumayaw, a lil'.
I looked at my classmate. Nasa canteen kami ngayon nagchill lang kina tita Mils. Paboritong tambayan ng mga P.E. major ang kainan ni Ta Milly kasi may table sa ilalim ng puno nila, which is mahangin pag dun ka nakaupo.
"Ready ka na?"
Confused, I asked her while sipping my juice. Napaka sarap talaga ng juice ni Ta Milly.
"For what?"
Inagaw ni Ramona yung juice ko at ininom lahat. Magagalit na sana ako, kaso inunahan na ako ng bruha.
