MYSTERY MEN

Rozdział 2

Obudziły mnie promienie wchodzącego na horyzoncie słońca, wpadające przez okno jednego z nie wielu domków na tym terenie. Mam do niego dostęp, ponieważ byłam jedną z pierwszych mieszkanek Apokalimpum.

Leniwie wstając, idę do toalety, w celu odświeżenia się po nocy.
Ubrana i rozbudzona, udaję się do kuchni na lekkie śniadanie.
Wczoraj do osady przybyła mała grupka ocalałych ze wschodu.
Do moich obowiązków należy oprowadzienie nowo przybyłych i zapoznanie ich z panującymi tu zasadami.

Wracam na górę, aby spiąć moje średniej długości ciemne blond włosy.
Z racji mojego niezbyt inponującego wzrostu, nie dosięgam na szczyt szafy, na której znajdują się wiosenne kurtki. Pomagam sobie małym taborecikiem. Mówiąc o nieimponującym wzroście mam na myśli 167 cm. Ostatni raz przeglądam się w lustrze, dostrzegając moje oczy koloru niebiesko-zielono-szarego, po czym zakładam buty, chwytam lekką kurtkę i wychodzę udając się do namiotów nowych mieszkańców.

<><><><><><><><><><><><><><><>

Siedzę na łące na obrzeżach lasu delektując się błogą ciszą.
Wiosenne promienie popołudniowego słońca lekko musksją moją bladą skórę, wprawiając mnie w dobry nastrój. Wokół słychać śpiew ptaków, a w powietrzu czuć woń wszechobecnych kwiatów, z mojego zadumania wyrywa mnie znajomy głos.

-wiedziałem, że tu Cię znajdę. - mówi wyraźnie zadowolony z siebie.

-ooo... Tak? Hmmm... Ciekawe skąd? - mówię sarkastycznie, po chwili jednak się uśmiechając.

-ha ha ha, bardzo śmieszne. A tak poważnie, to zawsze tu idziesz jak chcesz się zrelaksować.

- jak ty mnie dobrze znasz- ciągnę dalej naszą małą gierkę.

- no w końcu nie bez powodu nazywam się twoim najlepszym przyjacielem. - odpowiada dumnie chłopak posyłając mi jednocześnie szczery uśmiech.

- skąd wiesz, że najlepszym? - droczę się z nim unosząc jedną brew do góry.

-ohh, daj spokój. Lepiej się ze mną przywitaj, a nie będziesz się tu droczyć. A odpowiadając na twoje pytanie to jestem twoim jedynym prawdziwym przyjacielem.

Z tym ma akurat rację, wiele ludzi jest tu dorosłych, a młodzież jest bardzo nieliczna. Poza tym przez zaistniałą sytuację, w społeczności egoizm nie jest już niczym wartym pogardy, teraz to tylko zasada przetrwania. Tak więc Maciek jest moim jedynym i zarazem najlepszym przyjacielem.

Jak na zawołanie wstaję spod drzewa i przytulam go mocno.
Razem siadamy pod tym samym drzewem pogrążając się w rozmowie.
Oglądamy zachód słońca, a po zmierzchu wracamy do swoich domów. Ktoś kto nas nie zna mógłby uznać, że jesteśmy parą, lecz my oboje nie patrzymy na siebie w ten sposób.

<><><><><><><><><><><><><><><><>

Następnego ranka, pogoda jest znacznie gorsza niż wczoraj. Z łóżka wstaje niechętnie, czując, że dzisiejszy dzień będzie ciężki.
Zwiastuje na to przede wszystkim zbiórka o 9:00 na placu głównym, pomimo straszliwej ulewy.

Nie śpiesznie schodzę na dół, przyrządzić sobie pożywne śniadanie i wypić gorącą herbatę ma rozgrzanie i rozbudzenie jednocześnie.
Po zjedzeniu, naczynia zmywam, a sama udaję się na górę w celu przygotowania się do wyjścia.

W sumie jak teraz o tym myślę to zastanawiam się co tak ważnego się stało, iż pomimo takiej pogody narada nadal się odbędzie.
No cóż dowiem się będąc na miejscu.