GAME OF Lies, Book 6: "Seeking Truth" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 32

🚨 Γουίλ 🚨

Φτάσαμε στο σημείο συνάντησης.
Η αλήθεια είναι ότι είχα άγχος.
Ανυπομονούσα να δω τη Λίζυ και ταυτόχρονα φοβόμουν. Φοβόμουν για το μετά!

Ποτέ δεν έχω φοβηθεί τόσο πολύ, όσο τώρα, αυτή τη στιγμή.
Ούτε όταν είδα τη νεκρή, δολοφονημένη μητέρα μου όταν ήμουν μικρός, ούτε όταν σκότωσα για πρώτη φορά, λίγο πιο μετά, ούτε όταν άκουσα τις κραυγές της Λίζυ εκεί που μας είχαν φυλακισμένους.

Το βάρος της ευθύνης ως πατέρας το ένιωθα τώρα! Μπορεί να ήμουν σαν πατέρας για τον Τσέης, αλλά αυτό είναι διαφορετικό.

Αυτό που φοβόμουν, ήταν ότι δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους. Ποτέ δε χρειάστηκε να συναναστραφώ με άλλους, να κάνω φίλους! Πάντα μετακινούμασταν, κάναμε ταξίδια. Το μόνο που ήξερα, ήταν να βάζω βενζίνη, να οδηγώ, να γεμίζω το όπλο, να σκοτώνω, να δίνω μπουνιές και να απειλώ! Α, και να βρίζω επίσης!

Η Λίζυ, ήταν το πρώτο άτομο, πέρα από τον Τσέης, που ήρθα κοντά! Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε, πώς έγινε, αλλά έγινε. Κι όσο απέφευγα να δεθώ με κάποια, τελικά δέθηκα! Και τώρα δεν μπορώ να κάνω πίσω!

Είναι αλήθεια ότι σκεφτόμουν να την αφήσω, παρόλο που όταν αποχαιρετιστήκαμε είπαμε ότι θα τα ξαναπούμε! Δεν μπορούσα να παρατήσω τον Τσέης. Έχει μόνο εμένα! Είναι ακόμα ανήλικος. Παρολαυτά όμως, δεν περίμενα να με στηρίξει, να μου πει να μην παρατήσω τη Λίζυ...Δεν περίμενα ότι είχα τόσο ανάγκη την κατανόησή του, τη στήριξή του. Περίμενα να μου "τα ψάλλει" για το θέμα των κανόνων, να γκρινιάξει, να παραπονεθεί, σκεπτόμενος για το τί θ' απογίνει αυτός, αλλά ποτέ δε σκεφτόταν εγωιστικά. Αυτό το ήξερα! Ποτέ δεν απαίτησε τίποτα, ή έφερε αντιρρήσεις! Και τώρα χάρη σ' αυτόν, έχω την ευκαιρία να γευτώ τη χαρά! Να ζήσω με τη Λίζυ...αν το θέλει κι αυτή! Αυτό δεν το είχα σκεφτεί καθόλου! Κι αν...αν...

- Γουίλ!!!

Με το που μπήκαμε στο μαγαζί, ξεχώρισα αμέσως τη Λίζυ! Σηκώθηκε απ' το τραπέζι και φώναξε τ' όνομά μου! Η καρδιά μου ξέφυγε από τον νορμάλ χτύπο της όταν την είδα! Το πρόσωπό της φωτεινό και λαμπερό σαν ηλιαχτίδα πρωινού! Το χαμόγελό της μου ζέσταινε την καρδιά κι εγώ έμεινα ακίνητος απλά να την κοιτάξω!
Ευτυχώς με σκούντησε ο Τσέης και συνήλθα!

- Τσέηςς!!!

- Άντζυ; Κι εσύ εδώ;

Ρώτησε ο Τσέης έκπληκτος!

- Ναι! Μάντεψε! Τελικά δε με σκότωσε ο μπαμπάς και δεν πήρε χαμπάρι τίποτα! Με κάλυψε η Λίζυ! Απλά έφαγα τιμωρία και βασικά....δεν έπρεπε καν να είμαι εδώ. Το έσκασα για να έρθω να σε δω! Σιγά που θα ερχόσουν και δεν θα ήμουν εδώ...