GAME OF Lies, Book 6: "Seeking Truth" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 10

👟 Άντζυ 👟

- Πρώτη φορά μετακομίσατε στην πόλη μας;

Με κοιτούσε μ' ένα παγωμένο βλέμμα.
Αυτό το παγωμένο βλέμμα κάτι μου θύμιζε και μ' έκανε ν' ανατριχιάζω.
Άψυχο. Ανέκφραστο.
Το ότι είχε μια περίεργη αύρα γύρω του που φώναζε "αφήστε με ήσυχο"...
Όχι. Αν ήταν αυτός που σκέφτομαι, δεν θα με πλησίαζε καν γιατί δεν πλησίαζε κανέναν. Αυτό όμως το σημάδι στο μπράτσο του όταν έβγαλε τη ζακέτα...

Όχι, σίγουρα η φαντασία μου οργιάζει. Θα 'ναι οποιοδήποτε σημάδι. Μπορεί να το έκανε κάπου αλλού. Σιγά μην είναι από ένα γελοίο παιχνίδι! Ναι, έχω μεγάλη φαντασία!...

Δεν μπορούσα να τον ρωτήσω κατευθείαν για το σημάδι, θα καρφωνόμουν. Γι' αυτό τον ρώτησα αν ξαναήρθαν εδώ παλιά. Αν μου απαντούσε θετικά, τότε θα πρέπει να είναι εκείνο το αγόρι, αναμφίβολα!

- Όχι, γιατί ρωτάς;

- Τίποτα. Μου θυμίζεις κάποιον, αλλά μάλλον έκανα λάθος!...

Πόσο χαζή φάνηκα...

- Κι αυτός ο κάποιος έμενε εδώ;

- Ναι, αλλά έφυγε ξαφνικά...Δεν θα ξαναγυρνούσε στην ίδια πόλη σωστά;

Ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.

- Ποιός ξέρει;

Χτυπούσε μάλλον το κινητό του...

- Μισό λεπτό...

Είπε κι είδε την κλήση.

- Πρέπει να το σηκώσω.

Είπε και απομακρύνθηκε λίγο. Κατάλαβα ότι θα ήθελε να μιλήσει, γι' αυτό κι εγώ τον άφησα και προχώρησα μπροστά για να μιλήσει με την ησυχία του.

Μετά από μερικά βήματα όμως, γύρισα να τον κοιτάξω πάλι.
Το πρόσωπο σίγουρα δε μου θύμιζε κάτι αλλά η παρουσία του, όλο αυτό που εκπέμπει, είναι ανατριχιαστικά γνώριμο και οικείο!

Τον είδα να μιλά με σοβαρό ύφος. Τί να έγινε άραγε; Κάποιο πρόβλημα στο σπίτι;

Ξαφνικά είδα μια τεράστια παλάμη να κουνιέται μπροστά μου.
Ήταν ο Μπίλυ.

- Έι, Άντζυ, σε φωνάζω τόση ώρα αλλά δε μ' ακούς! Τί κοιτάς;

- Τίποτα.

Του είπα και γύρισα πλάτη στον Άνταμ.
Ο Μπίλυ όμως κοίταξε πίσω μου τον Άνταμ.

- Αν νομίζει ότι θα γλιτώσει με τη δικαιολογία ότι μιλά στο τηλέφωνο, είναι γελασμένος. Πρέπει να συμμετέχει κι αυτός στην εργασία!