Tess, Tess, Tessa.
Senin adının melodisinden daha güzel bir ses var mı? Bunu yüksek sesle söylemek, kalbimin bir zil gibi çınlamasına neden oluyor. Hayal etmesi biraz garip –kalbin çınlaması- fakat sen bana dokunduğun zaman, işte bu oluyor. Sanki kalbim göğsümün içinden çınlıyor, titremenin sesi tüm damarlarımı kaplıyor ve neşeyle kemiklerimi parçalıyor.
Neden bunları bu kitabın içine yazıyorum? Senin yüzünden. Ben bu kitabı aşağılarken sen bana ,bu kitabı, sevmeyi öğrettin. İkinci kez okuduğumda, açık bir zihin ve kalple, tamamıyla bir umutsuzluk ve Sydney Carton’a karşı bir kıskançlık hissettim. Evet, Sydney, sevdiği kadının onu sevmesi gibi bir olasılığın olabileceğine dair hiçbir umudu olmamasına rağmen , en azından, ona aşkını söyleyebildi. En azından tutkusunu kanıtlamak için bir şeyler yapabildi. Bu bir şey ölmek olsa bile.
Eğer gerçekleşecek ölüm benimki olsaydı ,Tessa, sana gerçeği söyleme şansını yakalayabilmek için o ölümü seçerdim. İşte bu yüzden Sydney’i kıskanıyorum. Özgür olduğu için.
Ve şimdi,sonunda, ben de özgürüm. Ve sana söyleyebilirim. Başına gelebilecek tehlikelerden korkmadan, kalbimde neler hissettiğimi söyleyebilirim.
Sen ruhumun son hayali değilsin.
Sen hayal etmeyi bırakamadığım ilk ve tek hayalsin. Sen ruhumun ilk hayalisin, ve bu hayal ,umuyorum ki, bir ömür boyu sürecek başka hayalleri de getirecek.
Nihayet tüm umutlarımla,
Will Herondale
