Evet acılarımız daha yeni başlıyordu,oğlumun yürüyüşü gün geçtikçe deyişiyor sık sık yere düşmeleri her geçen gün dahada artıyordu,hangi kapıyı çalsak hangi doktora gitsek ne sözler deyişiyor nede sonuç hep aynı,bunalımın zirvesine çıktığımız o günlerde oğlumun bana sorduğu ve cevabını bir türlü veremediğim o soru adeta beni deliye çevirdi,"anne ben neden arkadşlarım gibi Furkan gibi hızlı koşamıyorum" sorusu yıllardır içimde biriken öfkenin patlama sebebi oldu. Çocukları yengeme emanet ederek soluğu hastanede aldım,günün son muayenesini yapan doktorun odasının boşalmasını bekleyemeden kapıyı tıklatıp içeri girdim.Doktor"lütfen sıranızı bekleyin içerde hasta varken girmeyin"dedi.Ben alaylı bir tebessümle "sıramı bekleyim öylemi diyerek elimdeki dosyayı doktorun masasına bıraktım,yüzümdeki alaylı tebessüm yerini sinir ve öfkeye bıraktı,siz doktorsunuz deyilmi?dedim doktor evet dercesine başını salladı,bakın doktor hanım doktor olduğunuzu sizde onaylıyorsunuz mağdem doktorsunuz neden herseferinde bizi aynı cevapla geri göderiyorsunuz?neden gözünüzü yurtdışından bir tedavi çıkarsaya çevirdiniz?yurtdışındaki doktolar akıl akıl taşıyor Türkiye'deki doktorlar su balonumu taşıyor ?dememle doktor hanım ayağa kalktı öfkeden yuvasından çıkacakmış gibi bakan gözleri ve sinirden rengini kaybeden asık yüzüyle büyük bir suç işlemişim gibi kaba bir sesle"Hakkınızda suç duyurusunda bulunmadan derhal odamı hatta hastaneyi terk edin"dedi ben "sizi gasp mı ettim yoksa küfür mü ettim dememle,doktor biraz daha yaklaşarak "hanım hanım kendine gel annesin yüreğin dayanmıyor ona sayıyorum,yoksa ben ne yapacağımı çok iyi biliyorum,yalnız bana deyil tüm doktorlara hakaret ediyorsun,bu işleri okadar kolaymı sanıyorsunuz " diyor bir yanda da gözleri beni kapı dışarı etmesi çağırdığı güvenliği arıyordu ,Bu arada herkes işini gücünü bırakmış bizi seyrediyor her kafadan ayrı bir ses çıkıyordu, kendi aralarında konuşurlarken, kimi kadın haklı bu doktorlar boşunamı var bizede aynısını söylüyorlar kaç yıldır gelip gidiyoruz diyor ,kimi tedavisi yoksa doktor ne yapsın Allah'tan gelene diyordu.Nihayet doktor hanımın dört gözle beklediği güvenlik gelmiş beni dışarı şıkarmak için kolumdan tutup "hanfendi lütfen zorluk çıkarmayın şöyle buyrun diyor"güvenlikten kurtardğım kolumu sıvazlarken güvenlik görevlisine "Çıkacağım memur bey çıkacagım dedim ve doktor hanıma dönerek "Ettiğiniz hipokrat yeminini unutmayın ve insanlara çağresizliği deyil çağreyi vaad edin" diyerek hastanaden ayrılıp otobüs duragındaki banka oturup hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım,içimden "oğluma ne diyeceğim eve yine bir avuç hayal kırıklığıyla dönüyorum,Allah'ım sen yardım et ya Rabbım sen kapına gelenleri boş çevirmezsin bizede bir yol göster,yavruma ve yavrum gibilerine merhamet et derdine derman ver senin hikmetine sual olunmaz" diyorum durakta olan herkez bana bakıp bir şeyler söylüyor fakat hiç kimseyi duymuyor bana dokunuşlarına aldırmıyorum bile.Gelen ilk otobüsün nereye gittiğine bakmadan otobüse bindim,aradan on beş yirmi dakika gemiş olmasına rağmen otobüs beni, benim semtime deyil daha önce hiç gitmediğim yerlere götürüyordu,yanlış otobüse bindiğimi fark ettigim anda gördüğüm ilk durakta indim.Yaşadığım onca sıkıntının içinde kaybolduğum yetmiyormuş gibi,şimdide Ankara'nın diyer yüzünde kaybolmuştum, kendimi yağmurda ıslanmış ve nereye gideceğini bilyen küçük bir kedi yavrusu hissediyordum.Bir saate yakın başı boş sokaklarda gezdikten sonra, nihayet beni evime yavrularıma götürecek olan dolmuş durağına ulaşabildim.Çok şükür artık evimdeyim,Eşim çocukları eve getirmiş yemek yediriyordu nereden geldiğimi sormadan "benim biraz işim var ben çıkıyorum"dedi"Nereye gidiyorsun,kaçta gelirsin dememe kalmadı kapıyı çekip gitti.Zaten son bir yıldır eşimde garip deyişimler olmuştu,artık hiç birşeyini paylaşmıyor ,eskisi gibi çocuklarlada ilgilenmiyordu,eşimin bu hali hem kendinde hemde Emin'de içe kapanıklığı kaçınılmaz ediyordu.Bu konuya bir açıklık getirmenin vakti gelmişte geçmişti bile,eşim eve geldiğinde konuşmaya karar vererek eşimin gelmesini beklemeye başladım.
