Wonderland[powieść interaktywna]

20.1)Ścieżka ułudy

-Hej. To co zamierzasz zrobić teraz?

-Myślę, że powinniśmy pozbyć się nędznej podróby. Tego kto się za mnie podaje.

-Co masz na myśli?

-Jeśli pozbędziemy się Edwarda jakiego widzą twoje oczy, wtedy będziesz mógł być z tym prawdziwym, którym teraz słyszysz.

-Nie wystarczy, że nie będę wpadać na jego kłamstwa?

-Pierwsze morderstwo wydaje się być trudne, ale to nawet nie jest morderstwo. To oczyszczenie.

Przestałem z nim rozmawiać, by pomyśleć.  Nie wiem czy jestem w stanie to zrobić. Chyba kiedyś bym tak powiedział.  Teraz był jedynie mały procent, który mnie hamował. Jednakże ufałem bezgranicznie temu co słyszałem. Często moje myśli prowadziły mnie w dobrym kierunku. Dostałem się do dobrej szkoły, ale też rozgraniczyłem szczęście osobiste wraz z nauką. Idę, idę. I się zastanawiam. Jak to zrobić? Czy dostanę wskazówki czy to będzie impuls? Jeden procent. I chodzi tu jedynie o Edwarda. O to jak się zachowa. Co powie, gdy wymierzę w niego broń? Nóż, kawałek szkła? A może zrzucę go z dachu?

O dziwo zacząłem układać mnóstwa scenariuszy?

Zaciągam go w ustronne miejsce, zamykam pokój, wyciągam nóż, pyta co robię, jego rysy twarzy zmieniają się, źrenice rozszerzają, biegnę do niego, ale jest szybszy. Hm.

Źrenice się rozszerzają, a ja powoli podchodzę do niego, nie wie czy powinien uciekać czy nie, podchodzę i pytam go, pytam go...

-Czy czujesz się już jak Cezar patrzący na Brutusa?

Podnoszę broń i...

Nie. To zdanie nie jest zbyt dobre.

-Czy jak będziesz martwy to nie będzie ci przeszkadzać jak włożę ci trochę płynu do naczyń jako lubrykantu, brudna dziwko?

To brzmi jakbym był mocno chory psychicznie i zwiałby już przy wyrazie ,,martwy''. To nie film. Nie mogę dać się złapać na fałszywą sprawiedliwość tego świata... Policję.

-Szybko się zmieniasz. Podoba mi się to jak bezgranicznie we mnie wierzysz.

-W końcu jesteś moją kusicielką. Gdyby to był ktoś inny, nigdy nie przejrzałbym na oczy. 

Wracam do domu. W szkole nie kontaktowałem się z nikim. Jeśli zaproszę go na weekend to prawdopodobnie nie przyjdzie przez zadania. Muszę coś wymyślić, aby nie zostawić śladów. Dlaczego miałby przyjść do mnie na przykład jutro? Muszę to powiedzieć MU i bez świadków. To nie będzie ciężkie. Często ze sobą rozmawiamy. Na pewno nie przyjdzie jeśli normalnie go poproszę. Mimowolnie zacząłem obgryzać paznokcie. Patrzyłem się w jeden punkt w pokoju. Ygh. 

Mam.

-Rozgryzłeś to sam. Naprawdę jesteś dobry. W odróżnieniu do mnie ta podróba jest ustawiona, aby udawać pilnego ucznia. 

-Dokładnie. Jego algorytm stawia karierę zawodową nad bliskimi. Zatem czas na najbardziej dogłębny projekt szkolny-po czym uśmiechnąłem się szyderczo.

Przez te lata patrzyłem na kłamstwo. Pozbędę się tego kłamstwa i wtedy będę mógł normalnie żyć.

-A co z Mavis?