Papatya Mezarlığı (Eroin) (Tamamlandı)

FİNAL

Ve son bölüm😍 Gelecekten Ağıtlar adlı kitabımla devam edeceğim. Kütüphanenize eklerseniz ayrılmamış oluruz.♥️

•

"Lütfen bana hangi yolu izlemem gerektiğini söyler misiniz?"

"Bu, nereye gitmek istediğine göre değişir." Dedi kedi.

"Aslında nereye gittiğim pek umurumda değil..." Dedi Alice.

"O zaman hangi yolu izlersen izle, fark etmez." Dedi Kedi.

"...bir yere varayım yeter." Diye tamamladı Alice sözünü.

"Ah, bundan kuşkun olmasın, kesinlikle bir yere varırsın, tabii eğer yeteri kadar yürürsen."

Yürüdüm... dakikalarca, günlerce bazen aylarca. Hangi yoldan geldiğim, o yolun üzerinde ne savaşlar verdiğim ve asıl olanın varmak değil, yürümek olduğunu anladığım bir noktaydım şimdi.

"Sana söyledim..." Diye konuştu ellerimi avuçlarının arasına alıp okşayan doktorum. "Tam bir yıl önce sana bunu başaracağımızı söyledim."

Dudaklarım usulca kıvrıldı. Benim belime doğru uzanan siyah saçlarımın aksine onun kısacık sarı saçları vardı. Bir yıl boyunca içinde yer yer endişeyi, hüznü, kaygıyı gördüğüm ela gözlerinde mutluluğu görüyordum şimdi.

"Neleri aştık biliyorsun... son kez, yürüdüğümüz bu yolda gerimizde neler bıraktığımıza bakmanı istiyorum."

"Sen söyle..." Dedim. "O yolu sen aydınlattın."

Kendinden emin, benden emin bir şekilde araladı ince dudakları.

"Önce bedenini o illetten arındırdık, sonra ortaya çıkan ağır ve ciddi yoksunluk belirtileri için tıbbi tedavi uyguladık. Ama önemli olan şu ki Tutku... Tek başına ilaç tedavisi yeterli değildi. Bu süreçte senin kendini tanıman, kullanma nedenini anlaman, tekrar başlamamak için neler yapman gerektiğini öğrenmen gerekiyordu ve sen bunların hepsini başardın. Tedavide başarıyı arttıran en önemli faktördü senin istekli ve kararlı olman. Sen kendini değiştirmeye çalışırken, uzun süreli bir tedavi gördün, bir bağımlı olduğunu unutmadın ve tedaviye uyum göstererek yarıda bırakmadın."

Derin bir nefes aldı. Yine güldü gözlerinin içi. "Ben başardığına inanıyorum. Başardığımıza inanıyorum..."

"Ben de." Diye konuştum usul bir sesle. "İnanıyorum."

"Vedalaşmıyoruz ama..." Dedi ayağa kalkarken. "Belirli aralıklarla bir süre daha devam edeceğiz görüşmeye."

"Elbette." Yinede kollarımı onun ince gövdesine sardım. "Teşekkür ederim..." Diye fısıldadım. Birbirimize sıkıca sarıldık.

Teşekkür ederim. Pes etmeme izin vermediğin için. Teşekkür ederim. Sesimi duyduğun için... Teşekkür ederim. Geleceğim için.

"Kendine iyi bak Tutku."

"Hoşçakal Özlem."

•

Amatem'den sıyrılırken gerimde, bilerek veya bilmeyerek yaptığım bütün pişmanlıklarımı bıraktım. Bir yıl yaşayana, anlamaya ve bir şeyler başarmaya yetecek kadar uzun bir süreydi. Yaşadım, anladım ve başardım.

Ben bugünümü kazandım.

Üzerimde ki beyaz elbisenin uçuşan eteklerinde gezdirdim ellerimi. Ojeyle süslediğim uzayan tırnaklarım bile benim için bir başarının simgesiydi. Gözlerim Amatem'in büyük bahçesinde gezindi ve aradığım yüzü buldu. Yüzüm anında büyük bir gülümsemeyle kaplanırken ayaklarım aynı mutlulukla beni bekleyen bedene doğru koştu.