Hundred Percent Meant To Be

Chapter 6

Hello there ! :) Sorry ngayon lang nakapag update T^T

Diko alam paano sabihin pero I had a hard time writing this chapter, lalaki kasi? Kaya please guys tell me kung okay lang hehe. And I know that most of you will find this chapter dull. Advance sorry . thanks ! *hearts everywhere*

p.s. Sorry sa typos ^^

-- 

His POV

Im Zacchaeus Keiffel Montenegro. 18 years old, middle child.

Masayahin akong tao, laging nakangiti, positive thinker, studious person pero gumigimik din ako. Surname ko nga yata humor eh, maharot ako lalo na pag kasama ang barkada ko, pero dati yon.

Isang taon nadin pala, at lahat ng yan,

nakaraan na.

Simula ng dumating yung araw nayun, maraming nagbago sakin, sobrang dami.

Nariyan yung hindi nako palabiro, hindi nako makatawa ng totoo, yung siniseryoso ko ang mga bagay bagay, yung kay mom lang ako nakakangiti, tipong diko naenjoy ang buhay. Hindi nako gumigimik at parang bato na ang puso at katawan ko dahil wala nakong maramdaman.

Hindi ko lang maiwasang isipin minsan na nakatali ako sa isang sitwasyon na hindi ko alam kung paano makakawala dito.

Pwede ko namang gawin lahat ng gusto ko, pero di ibig sabihin noon ay malaya nako.

"Keiffel?" I heard my mom say. My friends used to call me Zacc but only mom calls me Keiffel. Hindi ko alam but ang sarap lang sa pakiramdam.

"Bakit po?" I asked. Nakaupo siya sa wheelchair at tulak tulak ko siya palabas ng hospital. Pumupunta kami dito atleast thrice a week for her regular check up dahil until now ay hindi pa siya nakakapaglakad because of that incident one year ago.

"Can I ask a favor son?" she asked and I stopped. "pwede kaba bumalik sa rooftop and pakikuha naman anak yung panyo ko na binurda pa ng lola mo." she added. Galing kasi kami doon because mom loves the view over there.

"Okay mom, hintayin niyo po ako dito" sabi ko pero hinawakan niya yung kamay ko.

"Anak pasensiya kana ha." she muttered and I frowned.

"Mom?" I asked in disbelief. "Its okay dont worry. Just wait me here okay?" I smiled at her and she nodded.

Tumakbo na ko papunta sa elevator and unfortunately wala nga palang kuryente kaya naman dumiretso ako ng hagdan.

Halos lumipad nako makarating lang ako sa rooftop dahil inaaalala ko na baka liparin ng hangin yung panyo at hindi ko na makita lalo na at importante yun kay mom and at the same time ay naghihintay siya sakin sa ibaba.

Laking gulat ko nang pagbukas ko ng pintuan ng rooftop ay may babaeng nakatayo na parang tatalon na? Or dapat kong sabihin na magpapakamatay na?

"Miss wag!!!" I heard myself shouted. Pero gumalaw galaw ito na para bang dapat ay tatalon na siya kaya lang napigil ko pa. Shit. Siguro kung nahuli lang ako ng kahit 2 segundo ay patay na to. I thought.

"Miss wag kang gagalaw please! Wag kang tatalon!" Sigaw ko ulit. At tumakbo na ko papunta sakanya dahil tila di na ito papipigil. Lumingon siya sakin at sumigaw. Pero dahil wala na siyang balance ay hinila ko na ito.

"Ahhhhh!!!"

"Mi----" .....