Ay

iki

💫💫💫

Bölüm şarkısı: placebo- I Know

Ay

Mayhoş(mayhoş:tadı hafif ekşi olan)
Bir soğuklukla dudaklarımı yalayıp, gözlerimi araladım.  Görüş açıma beyaz olan bir tavan girmişti. Gözlerimi etrafta gezdirdiğimde normal bir hastane odasında olduğumu farkettim,  ama incelemeye bile fırsat bulamadan anılar aklıma nüfuz etti. Daha yaş bile kurumamış gözümden bir tane daha yaş aktı.  Kapının sesiyle oraya döndüm,  doktor olduğunu sandığım kişi boğazını temizleyip.

"Neden bayıldığınızı bulduk,  aslında 2 nedenden dolayı bayılmışsınız. 1.neden endişe,  korku 2. Neden ise ha-"

Sözünü kesip. "Biliyorum." Dediğimde doktor derin bir nefes bırakarak.

"Nefes Doğan neyiniz oluyor? "

Titrek bir nefes bırakarak boğazımı temizledim. Kekelememek için her ne kadar çabalasamda fayda etmedi.

"A-annem."

Doktor gözündeki gözlüklerini çıkartarak eline aldı.  Çaresizmi desem yoksa hüzünlü bir şekilde bana baktığını gördüm.

"Başınız sağolsun. "

Cevabını bildiğim şeyler beni korkuturdu,  aynı şuan olduğu gibi.  Her ne kadar cevabını bilsem de bunu sözlü bir biçimde ifade edip kabullenmek beni sarsıtmıştı,  kimi sarsmazdı ki? 

" Ayağa kalkabilecek durumdaysanız odama ayrıntıları konuşmak için bekliyorum hemen yan odadayım. "

Odadan çıkıp gitmesiyle ellerimle yüzümü sıvazladım. Ayağa kaltığım bacaklarım uyuştuğu için biraz sendelesemde hemen toparlanmıştım.  Üstüme baktığımda değişmemiş olduğunu gördüm.  Muhtemelen iznim olmadan dokunmak istememişlerdi. Aynadan gördüğüm kadarıyla yüzümde. Odadan çıktığımda bakışlar bana dönmüş gibi hissettim,  gerçi üstü başı kan, saçını başı dağınık birini görsem bende  bakardım.

Yan odaya doğru gitmeye başladım,  kapıyı çalıp içeri girdiğimde doktor kağıtlardan başını kaldırıp bana baktı.

"Buyrun oturun. "

Yavaş bir hareketle yumuşak görünen koltuğa oturdum. Beyaz mermere bakarken sesle silkelenip doktora döndüm.

"Her ne kadar intihar gibi görünsede kesin olarak öğrenmek için otopsi
Yapmalıyız. Bu soruyu sormak istemezdim size ama herkese sormak zorundayız. "

Ben yine dalıp gitmişken  doktoru dinliyordum.  Ama önüme gelen annemin cesedi ve fermuarın çekilişi. Yine gelen sesle kendime geldim.

"Annenizin organlarını bağışlamak istiyor musunuz? "

"Biliyorsunuz ki organlar uzun süre duramaz eğer evet derseniz otopsi yapılmadan direk durumu acil olan hastalara ulaşıcak. "

Evet, az çok bu konu hakkında bilgim vardı ve zamanım kısıtlıydı o yüzden hemen karar vermem lazımdı.  Bence organların toprağın altında çürüyüp gitmesine değil, yeni bir umut olması lazımdı.

"T-tamam kabul ediyorum. "

Doktor yüzündeki gülümsemeyle. "Şuralara imza atarsanız seviniriz. "
Dedi ve birkaç kağıt uzattı. "Ah söylemeyi unuttum,  sizde isterseniz yarın cenaze kalkabilir. "

Bunada kafa salladım,  şuan ruh halim daha fazla bir şeyi kaldıracak halde değildi.
Doktor birkaç şeyden sonra masanın üstünde duran telefondan birkaç tuş çevirdi.