Μπορώ όμως να σε αγγίζω

3. Δεν έχω τόση δύναμη

   Απολαμβάνω εκείνη τη μελωδία. Παίζει υπέροχα. Νομίζω πως τα δάχτυλά του χορεύουν με εξαιρετική δεξιοτεχνία πάνω στα πλήκτρα.

-Μπράβο Μάρκο μου!, αναφωνεί η Κυρία Άννα καθώς εκεινος ολοκληρώνει το κομμάτι.

-Ήταν υπέροχο! ,συμπληρώνω με τη σειρά μου χειροκροτώντας.

Καμιά απάντηση από το στόμα του.

-Σε ευχαριστεί πολύ για τα καλά σου λόγια!, με βεβαιώνει η δασκάλα μου.

Νομίζω είναι προφανές. Ξέρω πια τι συμβαίνει. Ξέρω γιατί είμαι εδώ, γιατί η δασκάλα μου ήθελε να μου γνωρίσει αυτό το παιδί. Ξέρω. Ξέρω πώς σκέφτονται όλοι. Είναι λογικό.

Και τώρα; Καλά τα κατάφερε η Κυρία Άννα. Τώρα εγώ τι μπορώ να κάνω; Είναι δυνατόν; Ξέρω. Θέλει να με βοηθήσει. Θέλει να με κάνει χαρούμενη και τα καταφέρνει. Όμως τώρα δεν έχω άλλες ιδέες. Δεν το αντέχω. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Δεν έχω τόση δύναμη... Είναι τρελό. Έχω μάθει να μη βλέπω ναι. Έχω μάθει να μην έχω μάτια να απολαύσω την εικόνα σου. Δεν έχω μάθει να μη σε ακούω όμως. Θέλω να σου μιλήσω. Θέλω να μου μιλήσεις κι εσύ... γιατί εγώ αντέχω. Αντέχω να σε ακούω για ώρες ατέλειωτες γιατί κάθε λέξη σου έχει σημασία. Κάθε συλλαβή ηχεί στα αυτιά μου δυνατά. Έχω ανάγκη τη φωνή σου...

-Ο Μάρκος είναι μουγγός, Αρετή μου. Έχει την ανάγκη να το μάθεις. Χρησιμοποιεί τη νοηματική γλώσσα. Λέει πως νιώθει αρκετά άβολα και ξέρει πως νιώθεις κι εσύ. Σου ζητάει συγνώμη λοιπόν.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή...

-Όχι. Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη. Δώσε μου το χέρι σου. ,τον παρακαλάω κι εκείνος αφήνει την παλάμη του μες τα δυο μου χέρια. Νιώθω κι εγώ λίγο άβολα. Σε καταλαβαίνω. Ξέρεις, από μικρή... μάθαινα πως οι υπόλοιπες αισθήσεις μου έμοιαζαν με υπερδυνάμεις. Μάθαινα να ακούω, να αγγίζω... Ένας παραπάνω λόγος για τον οποίο παίζω τόσα χρόνια πιάνο. Μάθαινα να προσέχω τις φωνές των άλλων., συνεχίζω διστακτικά.

-Λέει πως καταλαβαίνει και πως λυπάται που δεν έχει φωνή να ακούσεις. Μάρκο μου, είσαι εντάξει; ,τον ρωτά και εγώ ακούω την ανάσα του να βαραίνει.

Μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι αισθάνεται. Μπορώ να τον νιώσω. Νιώθω τον παλμό του μέσα στα χέρια μου. Ξέρω γιατί κλαίει... Ξέρω πως αυτό ξεπερνάει τις δυνάμεις και των δυο μας...