1 εβδομάδα μετά...
-Αρετή... , ακούω τη δασκάλα μου να λέει ενώ διακόπτει το μάθημα μας.
Δεν το συνηθίζει. Δεν της αρέσει να βγαίνει από το πρόγραμμά της. Είναι πολύτιμος ο χρόνος λέει συνεχώς κι έχει δίκιο. Ο χρόνος όλο τρέχει και εμείς μονάχα ξέρουμε να τον κυνηγάμε με το σωστό ή λάθος τρόπο. Και ποιος ξέρει πάλι αν θα τα ζήσουμε όλα; Δεν το ορίζουμε εμείς. Ή μήπως το ορίζουμε;
-Ναι Κυρία Άννα. Τι έγινε;
-Αρετή μου... μήπως μίλησες καθόλου με το Μάρκο; Θέλω να πω...
Γιατί; Γιατί μου το κάνει αυτό; Πάλι εκείνος ο Μάρκος. Πώς να του μιλήσω; Πώς να μου μιλήσει κι αυτός; Ο,τι και να έχει σκεφτεί το μυαλό της Κ. Άννας είναι ακατόρθωτο.
-Ο Μάρκος ένιωσε πολύ άσχημα την προηγούμενη φορά. Δεν είχε ξανανιώσει έτσι. Του φάνηκε σαν ένα πολύ καλό αστείο. Έχει συνηθίσει να μην μπορεί να μιλήσει μα πάντα βρίσκει ένα τρόπο να επικοινωνεί. Καταλαβαίνεις...
-Δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Ένιωσα απαίσια κι εγώ την προηγούμενη φορά. Δεν μου είχε τύχει κάτι παρόμοιο. Χάρηκα που τον... γνώρισα μα ήταν σαν να μην είχα άνθρωπο απέναντί μου. Λυπάμαι. Δεν ξέρω πώς το είχατε σκεφτεί όλο αυτό.
-Έχεις δίκιο. Ίσως σκέφτηκα λίγο πιο ρομαντικά από όσο θα έπρεπε αυτή τη φορά. Νομίζω πως το είχατε ανάγκη να βρεθείτε εσείς οι δυο.
-Δεν μπορώ να το καταλάβω. Συγνώμη. Δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα με το Μάρκο. Από τη μεριά μου είναι απίθανο. Μπορεί να έχω μάθει να είμαι δυνατή, να αντιμετωπίζω τα πάντα, να κάνω ο,τι μπορώ... μα αυτό ξεπερνάει τα όρια μου.
-Κι από τη μεριά του έτσι είναι. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Λυπάμαι πολύ που σας έφερα σε δύσκολη θέση λοιπόν.
YOU ARE READING
Μπορώ όμως να σε αγγίζω
Romance"Κάθε φορά που του κρατώ το χέρι, νιώθω να κρατώ τον κόσμο ολόκληρο μέσα στην παλάμη μου. Νιώθω να νικώ τα πάντα και δεν με νοιάζει ποιος αναρωτιέται τελικά αν είμαστε τρελοί. Δεν με νοιάζει πια που δεν μπορώ να δω πως μοιάζει η μορφή του. Δεν με νο...
