Μπορώ όμως να σε αγγίζω

2.Το ηλιοβασίλεμα που δεν είδα ποτέ

-Μπράβο Αρετή μου! Έχεις βελτιώσει πολύ τις τεχνικές σου. ,ακούω τη δασκάλα μου να μου λέει και νιώθω τον ενθουσιασμό στη φωνή της.

Επιτέλους την έκανα περήφανη... μετά από άπειρες ώρες μελέτης.

-Ευχαριστώ Κυρία!

-Λοιπόν νομίζω πως αυτό το κομμάτι πρέπει να παίξεις στην παράσταση.

-Δεν έχω πρόβλημα.

-Σκέφτομαι να παίξεις δυο ή τρία. Το ένα θα είναι αυτό. Είναι αρκετά δύσκολο κομμάτι πάντως.

-Το ξέρω. Δυσκολεύτηκα αρκετά.

Δεν μου μιλάει για λίγα δευτερόλεπτα μα νιώθω πως είναι έτοιμη να πει κάτι.

-Σκέφτηκα να συνεργαστείς με έναν άλλο μαθητή μου στην παράσταση. Έχω μάθημα μαζί του σε πέντε λεπτά. Θέλω να τον γνωρίσεις.

Ξαφνιάζομαι και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς θέλει να μου πει. Γιατί να θέλει να μου γνωρίσει έναν μαθητή της;

-Πολύ ευχαρίστως να τον γνωρίσω Κυρία Άννα.

Μου φαίνεται αρκετά παράξενο μα θέλω πολύ να μάθω. Ίσως να κάνω ένα καινούριο φίλο. Κι έχω ανάγκη ένα καλό φίλο...

Ακούω ένα ήσυχο και διστακτικό χτύπημα στην πόρτα του μικρού αυτού δωματίου που συνηθίζουμε να κάνουμε το μάθημα πιάνου.

-Καλημέρα Μάρκο μου!, ακούω την Κυρία Άννα να λέει.

Μένω ήσυχη και προσμένω να ακούσω μια απάντηση, μια φωνή. Θέλω πολύ να ακούσω τη φωνή εκείνου του παιδιού. Έχω μάθει από πάντα να προσέχω τις φωνές των άλλων και να τις ακούω πιο δυνατά στα αυτιά μου.

-Λοιπόν... ώρα να γνωρίσεις την κοπέλα που σου έλεγα. Αρετή μου δώσε μου το χέρι σου.

Το δίνω διστακτικά και ξεροκαταπίνω. Δεν μπορώ να καταλάβω τις συμβαίνει. Δεν ακούω ούτε την ανάσα εκείνου του παιδιού.

Ξαφνικά νιώθω το χέρι του στο δικό μου και προσπαθώ να το επεξεργαστώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Έχει απαλό δέρμα, μεγάλα δάχτυλα και η χειραψία του μου προκαλεί γαλήνη.

-Χάρηκα!, λέω εγώ και περιμένω για άλλη μια φορά να τον ακούσω με την αγωνία να φουντώνει μέσα μου.

-Χάρηκε κι εκείνος Αρετή μου!, με καθησυχάζει η δασκάλα μου και ξαφνικά η αγωνία μου μεταμορφώνεται απρόσμενα σε φόβο.

Ναι. Νιώθω φόβο πια. Ένας φόβος που δεν τελειώνει και μένει εκεί στο λαιμό μου να με πνιγεί χωρίς έλεος.

-Ο Μάρκος παίζει υπέροχα πιάνο. Κάνει μαθήματα αρκετά χρόνια όπως εσύ. Γι'αυτο και θέλω να συνεργαστείτε. Μάρκο θες να μας παίξεις κάτι;

Μίλησέ μου Μάρκο! Μήπως δεν θέλει να μου μιλήσει; Μήπως νιώθει άβολα με το πρόβλημα μου; Δεν με ενοχλεί να νιώθουν έτσι οι άλλοι. Όμως μοιάζει να κάνω κάτι λάθος εγώ και αυτό με σκοτώνει.

Ξαφνικά... μέσα στις σκέψεις μου με ξυπνάνε οι νότες. Οι νότες από τα πλήκτρα του πιάνου που εισβάλλουν στο κεφάλι μου σαν το πιο ωραίο ηλιοβασίλεμα που δεν είδα ποτέ. Κι όμως ξέρω. Ξέρω πως μοιάζει. Μπορώ να το αισθανθώ. Ξέρω πόσο όμορφο είναι... Ξέρω πως το αγαπούν οι άνθρωποι. Το αγαπώ κι εγώ...