Εδώ και λίγες μέρες έχουμε αρχίσει ήδη να δουλεύουμε μαζί με τη δασκάλα μας να μας συντονίζει. Έχω αποδεχτεί ότι είναι δύσκολο όλο αυτό. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω. Δεν βρίσκω τρόπο. Είμαι τόσο μικρή μπροστά σε όλα αυτά... Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.
-Μπράβο παιδιά μου!, ακούω τη γνώριμη φωνή της δασκάλας μου. Τα πάτε υπέροχα! Τα πάτε καλύτερα από όσο φανταζόμουν!
-Ευχαριστούμε Κυρία!, απαντάω και υπομένω για μια ακόμα φορά τη σιωπή από την άλλη πλευρά.
Αρετή... δεν είναι σιωπή. Δεν μπορεί να είναι απόλυτη σιωπή. Η σιωπή είναι μονάχα ένα ακόμα δώρο.
-Αρετή, ο Μάρκος θα ήθελε να συνοδεύσει μέχρι το σπίτι σήμερα, αν συμφωνείς κι εσύ φυσικά.
Ξέρω γιατί το κάνει. Ξέρω ότι νιώθει απίστευτα άβολα με όλο αυτό, όπως κι εγώ. Δεν μπορώ να βρω λύση. Δεν υπάρχει λύση. Πώς; Τι θα κάνουμε; Θέλει να γνωριστούμε ναι. Κι εγώ. Γιατί όχι; Όμως... πώς; Πώς; Δεν μιλάω τη γλώσσα του ούτε εκεινος τη δική μου... Δεν μπορούμε.
-Καλύτερα... να επιστρέψω μόνη. , προτείνω διστακτικά. Ευχαριστώ Μάρκο!
Όμως πόσες φορές να γυρίσω μόνη;
-Ίσως κάποια άλλη φορά., υπόσχομαι και χαιρετάω εκείνον και τη δασκάλα μας.
Κι οι μέρες παίρνουν... κι εγώ τρελαίνομαι στη σκέψη ότι δεν υπάρχει τρόπος να ανταλλάξουμε έστω μια λέξη με το Μάρκο. Δεν μπορεί να συμβαίνει. Δεν μπορεί να μην υπάρχει λύση.
-Αρετή..., ακούω τη φωνή της δασκάλας μου καθώς ένα ακόμα μάθημα τελειώνει.
-Πείτε μου.
-Ο Μάρκος μου είπε να σου δώσω αυτό. Δεν ξέρω τι είναι.
Αφήνει απαλά μέσα στα χέρια μου ένα φάκελο. Το ψηλαφίζω αργά και δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει μέσα. Δεν αισθάνομαι κάτι.
-Δεν είπε τι είναι; ,ρωτάω με αγωνία ενώ τα χέρια μου τρέμουν πάνω στο φάκελο αυτό.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Μπορώ όμως να σε αγγίζω
Romantizm"Κάθε φορά που του κρατώ το χέρι, νιώθω να κρατώ τον κόσμο ολόκληρο μέσα στην παλάμη μου. Νιώθω να νικώ τα πάντα και δεν με νοιάζει ποιος αναρωτιέται τελικά αν είμαστε τρελοί. Δεν με νοιάζει πια που δεν μπορώ να δω πως μοιάζει η μορφή του. Δεν με νο...
