1 μήνα μετά τη γνωριμία μου με το Μάρκο...
Γιατί να με βασανίζει τόσο εκείνη η γνωριμία; Δεν έμοιαζε με γνωριμία. Δεν έμοιαζε να είχα κάποιον απέναντί μου. Ήταν απαίσιο. Δεν μπορούσα να τον αισθανθώ καθόλου. Ένιωθα τόσο περίεργα... τόσο αδύναμη! Δεν έχω νιώσει έτσι ξανά. Είχα τόση ανάγκη να ακούσω τη φωνή του που δεν με γέμιζαν πια τα πλήκτρα στο πιάνο. Στάθηκα στο ότι δεν μπόρεσε να μου πει ούτε το όνομά του. Δεν μπορούσα να δω ούτε τα χέρια του... Δεν είχε κανείς μας όπλα. Πόσο μικροί είμαστε τελικά εμείς οι άνθρωποι!
Δεν θέλω να είμαι αδύναμη! Όχι. Πάντα πίστευα πως τα έχω καταφέρει πια. Δεν με σταμάτησε τίποτα. Πάντα πίστευα στη μουσική. Από μικρή. Ήταν η αθάνατη ηρωίδα μου. Ένιωθα να αναπνέω κάθε φορά που άγγιζα τα πλήκτρα στο πιάνο, που τραγουδούσα, που άκουγα κάποιον άλλον να απολαμβάνει τη μαγεία της μουσικής. Η μουσική διόρθωνε τα πάντα... Ακόμα το κάνει. Ζει εκεί και προσπαθεί για όλους και για όλα. Υπάρχει για μια ένωση λυτρωτική πάντα... Δεν γίνεται να μην τα καταφέρει τώρα. Δεν γίνεται να τα παρατήσω...
Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολος... μα θέλω να περπατήσω κάθε γωνιά του... κι ας καταστραφώ στο τέρμα του. Θα έχω ζήσει όμως όλες τις αλήθειες του και θα έχω τραγουδήσει κάθε μυστικό του. Θέλω να υπάρχω σε κάθε μονοπάτι του κι ας ξέρω πως τα καράβια πάνε κι έρχονται, χωρίς να περιμένουν πάντα τα λευκά πουλιά να συνοδεύσουν στο ταξίδι.
YOU ARE READING
Μπορώ όμως να σε αγγίζω
Romance"Κάθε φορά που του κρατώ το χέρι, νιώθω να κρατώ τον κόσμο ολόκληρο μέσα στην παλάμη μου. Νιώθω να νικώ τα πάντα και δεν με νοιάζει ποιος αναρωτιέται τελικά αν είμαστε τρελοί. Δεν με νοιάζει πια που δεν μπορώ να δω πως μοιάζει η μορφή του. Δεν με νο...
