Հետքերիս Հետքերով

Մաս 10

-Էլլի՜։
Պատուհանիս մոտից լսվեց անունս։ Ես մոտեցա, բայց ոչ մեկի չտեսա։
Վազելով դուրս եկա բակ։ Այնտեղ էր Արթուրը, ընկերոջ հետ։
-Արթո՜ւր,-գրկեցի նրան։ Հետո նրա ընկերը գրկեց ինձ։ Ես տեսա, որ Արթուրը իրեն վատ զգաց։ Գնացի ու մտա նրա թևի տակ, իսկ նա սեղմեց ինձ դեպի իրեն ու գլուխը հպարտ վեր պարզեց,-Եկել ես ինձ տեսնելո՞ւ։
-Այո, քեզ հետ խոսելու բան ունեմ։
-Ասա լսում եմ։
-Էլլ նա՛ քեզ կասի։
-Արմա՞նը։
-Այո։
-Նա ինձ ի՞նչ պետք է ասի։
-Ես այն կողմում կսպասեմ։
-Արթո՜ւր մնա այստեղ, ես ոչինչ չեմ հասկանում։
-Ես կասեմ քեզ Էլլ։
-Արման նա տխո՞ւր էր։
-Նրանից մի խոսիր, ես ուզում եմ...
-Բայց նրա դեմքից երևում էր, որ տրամադրություն չունի, ի՞նչ է պատահել։
-Էլլ ես իմ ու քո մասին եմ ուզում խոսել, կլսե՞ս։
-Ա՜, այո ներիր, հա՛ խոսիր։
-Էլլ դու ինձ դուր ես գալիս։
-Ինչ եմ անո՞ւմ։
-Ես քո հանդեպ զգացմունքներ ունեմ։
-Ես ոչինչ չեմ հասկանում։
-Էլլի ես սիրահարված եմ քեզ։
-Արման ես կատակների տրամադրություն չունեմ, իմ ընկերը անտրամադիր է, իսկ դու ինձ չգիտեմ ինչ ես ասում։
-Էլլի ես չեմ կատակում։
-Դու իրո՞ք լուրջ ես։
-Այո Էլլ։
-Բայց ես փոքր եմ, դու ինչպե՞ս կարող էիր սիրահարվել ինձ։
-Ընդամենը չորս տարի ես փոքր։ Էլլի ես...
Նա առաջ եկավ ու գրկեց ինձ, իսկ ես թողեցի նրան ու վազեցի Արթուրի մոտ։
-Արթո՜ւր, ի՞նչ է պատահել։
-Նա չասա՞ց։
-Ո՛չ, նա չասաց, թե քեզ ինչ է պատահել։
-Իսկ ասա՞ց ինչ-որ պետք է ասեր։
-Այո, բայց դա ինձ չի հետաքրքրում։
-Իսկ դու ի՞նչ ասացիր։
-Ոչինչ էլ չասացի։ Ի՞նչ է քեզ եղել։
Ես ձեռքս դրեցի նրա այտին։
-Էլլի ես քեզ չեմ կարող...նա քեզ դո՞ւր է գալիս։
-Ի՞նչ չես կարող։
-Հարցիս պատասխանիր։
-Նախ դու իմ հարցին պատասխանիր։
-Էլլի նա քեզ դո՞ւր է գալիս,-մի փոքր բարձր տոնով ասաց Արթուրը։
-Արթուր խնդրում եմ։ Ո՛չ, նա ինձ դուր չի գալիս։
-Լավ։
-Ի՞նչ չես կարող։
-Մոռացիր։
-Լավ, ես գնամ։
-Էլլ։
Ես շրջվեցի։
-Ասա Արթուր։
-Կարո՞ղ եմ գրկել քեզ։
-Դու գիտես, որ կարող ես։
Ես մոտեցա նրան ու ամուր գրկեցի։ Այդ պահին, Արմանը արագ ու նյարդային վիճակում, գնաց մեքենայի մոտ ու նստեց։
-Գնացի։
-Է՞լլ։
Ես նորից շրջվեցի։
-Այո՞։
-Ես չեմ կարող...քեզ ուրիշին տալ։
Ժպտացի։
-Ես գնամ Արտ։
-Գնա սիրունս։