KAYIP RUHLAR

Bölüm 2

Axel'in ağzından;

(Cunderfols)

Karanlık, zifiri karanlık...
Huzuru bulduğum tek şeydi karanlık ve gece , başını koyacak gözünü kapatacak bir yer bulduğunda mutlu olurdu insanlar ya da sadece kendilerini avuturlardı. Her gün ölüm korkusuyla uyuyup ölüm korkusuyla tekrar açılırdı gözler . Ölüm kokar buranın havası, yerlerini masumların kanı boyar. Kimi insan çaresiz ölümünü bekler kimi insan canı uğrana pervasızca savaşırdı. Toplumumuzu bitirmeye çalışan canilere karşı savaşan  insanlarımızın azınlıkta olduğu bu savaşta canını dişine takıp savaşmak bizim görevimizdi. Canilere karşı her zaman acımasız olmak için ant içmiş insan öldürmeyi bu savaşta öğrenmiştik. Güneş doğmaya her yaklaştığında bazı insanlarda ölüme o kadar yaklaşıyordu.
Toplumunun gözünün önünde tek tek yok olması insanı çileden çıkartan bir şeydi. Buna katlanamıyor günden güne bu beni daha acımasız ve güçlü bir insan haline getiriyordu. Ruhum ve bedenim  daha çok savaşmak için çırpınıyordu ama benim karşı karşıya kaldığım şey için bu kadarı yetmiyordu yetemezdi.  Geceleri uyumak yerine toplum için benim gibi savaşmak isteyen insanları bir araya toplamaya çalışıyordum birbirimize güç ve dayanıklılık vererek güçlü bir savaş grubu oluşturma çalışmaları yapıyorduk . Ama ne yazık ki artık yeterli gelmiyor biz savaşıp bir kişinin hayatını kurtardıkça iki kişi kaybediyorduk . Hiç cephaneliğimiz olmadığı için artık kas gücü yerine cephane gücü arttırmak için geceleri ormanlarda dolaşıp ok ve yay yapmak için malzeme topluyorduk . Ailemden bana geri kalan babam bu iş için biçilmiş kaftandı ve benimle birlikte ailemizin intikamını almak için çok çalışıyordu. Yapabileceğimiz tek şey ok ve yaylardı onları halka dağıtıp en azından kendilerini korumayı öğretmeyi planlıyorduk şimdilik en büyük hedefimiz bu savaşta galip gelebilmek için halkı eğitmek olacaktı .

Feyza Mete