ONLY EXCEPTION

Syete

"Kami ang totoong pamilya ni Charice" panimula ni Tito Rico,  Charice ang pangalan ng Mama ko. 

"You see,  anak naming dalawa si Edryan, at dalawang taon ang agwat niyong dalawa. Napunta si Charice sa inyo dahil sa kagustuhan ng mga magulang ni Ronald, na agad namang sinangayunan ng mga magulang ni Charice" tahimik lang akong nakikinig sa kanya,  Ronald ang pangalan ng aking Pala. 

"Kahit na may anak na kami,  hindi parin nagbago ang desisyon ng mga magulang nila. Napilitan si Charice na magpakasal sa Papa mo,  pero kahit ganun ang set-up,  nagkikita padin naman kaming dalawa,  binibisita niya kami ni Edryan.  " nahimigan ko ang pait sa boses ni Tito,  kung masakit man sa part ko ang mga nangyari,  mas masakit ang naranasan ni Tito,  well,  lahat naman siguro kami,  kaming involved sa problemang iyon nasaktan.  Pag-ibig nga naman,  hahamakin na lahat.

Napabuga kaming dalawa ni Tito ng hangin. 

"After 2 months,nalaman namin na Charice and Ronald can't bear a child,  at hindi si Charice ang may problema,  ang Papa mo.  Napagdesisyunan nilang mag-ampon nalang, at ikaw yun.  " ngumiti ng tipid si Tito,  akala ko noon mga masasamang tao sila,  isa sila sa mga sinisi ko noon kung bakit naging ganito ang buhay ko,  pero nagkamali pala ako,  masyado akong nabulag sa sakit,  kaya hindi ko nakitang nasasaktan din pala sila,  it must have been hard for the bothof them,  for Edryan and Tito. 

"Pinaramdam nilang totoo ka nilang anak,  at alam mong nararamdaman mo ang pagmamahal nilang dalawa para sayo. Nang dumating ka,  Charice seldom visit us,  hindi katulad noong una. " napalingon ako kay Tito. 

"Masyado siyang naaliw sayo,  siyam na taon ang ininda namin ni Edryan,  bago siya bumalik sa amin" I could see the sadness in Tito's eyes. 

Hindi ko alam kong anong mararamdaman ko,  masyado namang mabigat tong katotohanang ito. 

"Edryan is looking for her Mom,  and I couldn't just steal Charice away from you,  hindi mo pa man kami kilala ng mga panahon iyon,  pero magulang din ako,  ayoko rin namang mawalan ka.  Pero,  katulad nga ng sabi ko,  magulang din ako,  at ayokong mawalan din ang anak ko,  I'm sorry if I have to be selfish, I'm sorry if we hurt you,  I know it must have been hard for you Maria,  I'm sorry." humina ang boses ni Tito,  at naramdaman ko na namang tumulo ang luha ko. 

I don't know what pushed me to hug Tito,  natagpuan ko nalang ang sarili kong numiiyak na  sa balikat niya.

"I'm sorry too Tito... It hurts.. my heart is about to break down but I have to endure it,  after all it's --not only me who's hurting,  kayo din nasaktan din kayo,  I'm ---sorry for stealing ---Mama away ---from ---Edryan.  " hagulhol kong sabi sa kanya. 

Hinimas-himas ni Tito ang aking likod.

"It's okay,  everything will fall into its places soon,  don't cry... Shhhh" pag aalo ni Tito,  mas lalo akong napaiyak. 

It's been years,  ngayon ko lang ulit naramdaman ang pakiramdam na may nag-aalo sakin sa mga panahong ganito,  sa mga panahong malungkot ako. 

Bumitaw sa yakap si Tito,  at pinunasan ang aking mga luha. 

"That's explains that You and Edryan are not siblings" ngumiti siya. 

Gumanti ako ng tipid na ngiti at pinunasan ang aking luha. 

"Maria,  bagay kayo ni Edryan haha" nagulat ako sa sinabi ni Tito.

"Tito,  naririnig niyo ba sarili niyo? " nanlalaking matang tanon ko. 

"hahahahaha just kidding" ginulo ni Tito ang buhok ko at agad nagpaalam,  aasikasuhin pa daw niya ang mga bisita. 

Naiwan naman akong nakatitig sa kabaong ni Mama. 

Ampon lang ako,  pero kahit ganun, masaya parin ako. 

'I'm sorry Ma.. for blaming you all along' 

Naramdaman kong may umupo sa tabi ko. 

Agad naman akong napalingon. 

"Are you okay? " seryosong tanong ni Edryan. 

"Well,  I guess? " walang emosyong sabi ko. 

"Kailan namatay si Mama" tanong ko. 

"Kaninang madaling araw" sagot niya. 

"Bakit ka pumasok? " tanong ko ulit. 

"Because I want to" sagot niya. 

Napatango-tango naman ako. 

"I'm sorry,  sorry sa mga sinabi ko.  " paghihingi ko ng tawad sa mga nasabi ko sakanya sa school. 

"No, ako dapat ang mag sorry" ngumiti siya ng tipid. 

"I'm sorry for acting unprofessional in school" mahinang sabi niya. 

"Okay lang, hindi naman mamasamain o bibigyan ng malisya ng mga estudyante ko yang mga kalokohan mo." mahina akong natawa. 

"So? Friends na tayo? Di kana bitter sakin? " unti-unti lumapad ang kanyang mga ngiti. 

Napangiti naman ako,  maybe.. After all those pains and heartbreaks maybe it's time for me to open another page,  another chapter of my life. And that chapter , starts with Edryan, I mean starts with friendship.  

"Friends Sir" natatawang sabi ko at agad inilahad ang aking kamay. 

Natawa kaming dalawa.

Parang nabunutan ng tinik ang puso ko, totoo ngang 'truth will ser you free from pains'.

Natigil kami ni Edryan nang may biglang yumakap sa akin. 

Ang batang babae na naman. 

Napayuko ako upang tingnan siya,  nagtama na naman ang aming mga mata,  at medyo kumirot ang ulo ko. 

"Are you okay? " nag aalalang tanong ni Edryan sakin,  tumango ako. 

Agad kong inilihis ang aking tingin. 

"Anak mo siya? " tanong ko ulit. Kanina tinanong ko siya. 

"Oo,  she's my one and only daughter "  nakangiting sabi niya. 

"What's your name Baby" baling ko sa bata.  Kuhang-kuha niya ang features sa kanyang ama,  mahahabang pilikmata,  perpektong kurba ng kilay,  matangos na ilong,  maputi din siya.  Siguro sa Mama niya nakuha ang kanyang mga mata,  medyo singkit kasi ang bata, bilog ang mata ni Edryan. 

"I'm Victoria Leona Lopez po" nakangiting sagot niya. 

"Where's your Mom? " tanong ko. 

Napalingon siya sa kanyang ama,  kaya napalingon din ako kay Edryan.

"Veona,  mag-uusap muna kami ni teacher,  it's an adult talk." sabi ni Edryan sa bata.

"Yes po,  I understand po" nakangiting sabi niya,  nagpaalam siya sakin at agad umalis. 

---