ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Kεφάλαιο 5

    ΟΤΑΝ Η ΚΡΙΣΤΙΝ γνώρισε τον Στέφανο, είχε μόλις πιάσει δουλειά στην γκαλερί. 'Εχοντας μόλις μερικές εφήμερες φοιτητικές σχέσεις στο ενεργητικό της, δεν είχε πάνω της τον αέρα της έμπειρης γυναίκας που πολλές από τις συνομήλικες φίλες της απέπνεαν. 'Ηταν ένα ρομαντικό και σχεδόν αέρινο πλάσμα, με λεπτή σιλουέτα και μακρυά μαλλιά στο χρώμα του μελιού, που περπατούσε σαν να χόρευε. Λάτρευε την τέχνη κι όταν δεν ήταν στην γκαλερί, τριγυρνούσε στα μουσεία, βλέποντας ξανά και ξανά τα εκθέματα που τόσο αγαπούσε.

'Ενας ακόμα μεγάλος της έρωτας ήταν ο χορός. Λάτρευε να πηγαίνει με τις παρέες της στα νεοϋρκέζικα κλαμπ ή σε πάρτυ όπου ξημερωνόταν χορεύοντας. Και λάτρευε κάθε είδος χορού, σαν γνήσια ευρωπαία όπως της άρεσε να λέει ότι ήταν. Μπορούσε να χορεύει με τις ώρες σε κλαμπ και το άλλο βράδυ να συνοδεύει τον πατέρα της σε ένα ρομαντικό ταγκό, σε κάποια από τις δεξιώσεις που καμιά φορά την πήγαινε, όταν η μητέρα της δε μπορούσε ή βαριόταν να πάει. 'Οσο για τα συνομήλικά της αγόρια, μάλλον ποτέ δεν την συγκίνησαν πραγματικά. 'Ηταν το αναγκαίο σκαλοπάτι που έπρεπε να ανέβει για να συναντήσει κάποια στιγμή το μεγάλο έρωτα. Κι όταν τον συνάντησε, τον αναγνώρισε αμέσως.

Μια σημαντική αναδρομική έκθεση ενός σπουδαίου ζωγράφου ξεκινούσε εκείνο το φθινόπωρο στην γκαλερί όπου εργαζόταν η Κριστίν και η βραδιά των εγκαινίων αναμενόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Εξέχοντα πρόσωπα, εγχώρια και μη είχαν προσκληθεί. Η Κριστίν είχε προσέξει ιδιαίτερα την εμφάνισή της εκείνο το βράδυ. Φορούσε ένα λευκό παντελόνι, σε ίσια γραμμή που τόνιζε τα καλλίγραμμα πόδια της κι ένα μαύρο τοπ με ιδιαίτερο μπούστο. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σ' ένα ελαφρύ, νεανικό σινιόν κι όταν περνούσε με τα ψηλά της τακούνια ανάμεσα στον κόσμο προκαλούσε πραγματικά αίσθηση.

Η σύντομη ομιλία του καλλιτέχνη είχε τελειώσει και ο μπουφές είχε ανοίξει, όταν η Κριστίν ψάχνοντας για την Κλαιρ, την ιδιοκτήτρια της γκαλερί, προσπάθησε να περάσει μπροστά από ένα έκθεμα και βρέθηκε στο επίκεντρο μίας συνεχούς ριπής από φωτογραφικά φλας. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να διώξει το φως από μπροστά τους και όταν η όρασή της επανήλθε στο φυσιολογικό, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον ωραιότερο άντρα που είχε δει ποτέ της.

-Συγνώμη! Σε τύφλωσα, ε;

Η φωνή του ήταν βελούδινη και είχε κάτι ξενικό. Δεν ήταν πολύ ψηλός, είχε δυο διαπεραστικά μαύρα μάτια, που μέσα τους είχαν κάτι το γλυκό και περιπαικτικό συνάμα, τα ωραιότερα χείλη που είχε δει ποτέ σε άντρα και τα μαλλιά του ήταν μαύρα και σγουρά κι έφταναν σχεδόν ως τους ώμους του. Φορούσε μαύρα δερμάτινα ρούχα και στο χέρι του κρατούσε μια επαγγελματική φωτογραφική μηχανή, σημάδι πως ήταν ένας από τους ρεπόρτερ που κάλυπταν τη βραδιά για κάποια από τις νεοϋρκέζικες εφημερίδες. Της συστήθηκε ως Στέφανο Μπαρέζε, πράγμα που επιβεβαίωσε την υποψία της ότι δεν ήταν αμερικανός.