ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Kεφάλαιο 14

   Το επόμενο πρωινό μια ακόμη ανθοδέσμη, αυτή τη φορά με ροζ τριαντάφυλλα, περίμενε την Κριστίν στο γραφείο της. Το βλέμμα της Κλαιρ ήταν τώρα κάτι παραπάνω από ανήσυχο.

- Κοίτα, της είπε μόλις βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία για να ανοίξει την κουβέντα. Υπό άλλες συνθήκες κι αν δεν ήξερα τι έχει συμβεί στη ζωή σου, θα σου έλεγα να το ρισκάρεις μαζί του κι ό,τι γίνει. Όμως ξέρω ότι άντρες σαν τον Κάρλος Κρουζ δε βρίσκουν σχεδόν ποτέ τον μάστορά τους. Βέβαια δικιά σου είναι η ζωή κι η απόφαση. Σκέψου το όμως καλά πριν δεχτείς να βγεις μαζί του.

Το απολογητικό ύφος της Κριστίν έκανε την Κλαιρ να αναπηδήσει.

- Κατάλαβα, άργησα, αναστέναξε με απογοήτευση. Το ύφος της έκανε την Κριστίν να γελάσει.

- Μη φοβάσαι, "μαμά", είμαι μεγάλο κορίτσι κι έχω μάθει το μάθημά μου. Δεν έχω σκοπό να μπλέξω με κανέναν Κάρλος Κρουζ. Δέχτηκα από ευγένεια να δειπνήσω μαζί του ένα βράδυ, αλλά δε σκοπεύω να το συνεχίσω.

- Και πώς ακριβώς σκοπεύεις να του κόψεις το βήχα; Θα του πεις ένα ευχαριστώ και θα μεταναστεύσεις στην Γη του Πυρός; Γιατί μόνο έτσι βλέπω να "γλυτώνεις".

Η Κριστίν γέλασε πάλι.

- Είσαι υπερβολική, είπε στην Κλαιρ και ξαναχώθηκε στα χαρτιά της. Εκείνη κάτι μουρμούρισε και έσπευσε να σηκώσει το τηλέφωνο που χτυπούσε.

'Οσο περνούσαν οι ώρες η Κριστίν διαπίστωσε ότι είχε αρχίσει να καταλαμβάνεται από άγχος. Δεν ήξερε τι έπρεπε να φορέσει, ώστε να μην του δώσει άλλο θάρρος, ούτε πώς θα του έδειχνε ότι εκείνο το δείπνο θα ήταν το πρώτο αλλά και το τελευταίο τους. 'Οταν εκείνος τελικά χτύπησε την πόρτα της, η Κριστίν έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Είχε επιλέξει ένα απλό ίσιο μαύρο παντελόνι κι ένα επίσης απλό, μεσάτο λευκό πουκάμισο. Είχε αφήσει τα μαλλιά της κάτω κι είχε μακιγιαριστεί ελαφρά.

Ο Κάρλος την περίμενε στην εξώπορτα, μ΄ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Μόλις την αντίκρισε τα μάτια του έλαμψαν. Ήταν τόσο όμορφη, είτε φορούσε την εντυπωσιακή μαύρη τουαλέτα, είτε ένα παντελόνι κι ένα πουκάμισο. Της κράτησε την πόρτα για να μπει στο αυτοκίνητο κι ο χώρος γέμισε από το ίδιο εκείνο άρωμα που δεν είχε φύγει από τα ρουθούνια του δυο μέρες τώρα. Κάθισε δίπλα της στο πίσω κάθισμα κι έγνεψε του οδηγού να ξεκινήσει. Ήταν προφανές ότι είχε πάρει ήδη τις οδηγίες του.