ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Κεφάλαιο 31

ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΘΗ, όλοι οι μεγάλοι, παθιασμένοι έρωτες έχουν μέσα τους κάτι το τραγικό, μια διάσταση που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια διαχείρισης αυτών που την ζουν. Όλα τα μεγαλειώδη βουνά έχουν τεράστιους και απότομους γκρεμούς, που κάνουν το μεγαλείο τους ακόμα πιο μεγάλο. Η τραγική αυτή διάσταση κάθε μεγάλου έρωτα είναι αυτή που τον κάνει να χαράζει με ανεξίτηλα χρώματα τις ζωές των πρωταγωνιστών, ν΄αφήνει σημάδια που δε φεύγουν ποτέ, αναμνήσεις που στοιχειώνουν. Η μεγάλη ευτυχία φρενάρει πάντα μπροστά σ΄έναν γκρεμό, είχε πει η Κριστίν στον Κάρλος στο πρωτο τους ραντεβού κι εκείνος το είχε αμφισβητήσει, ίσως γιατί δεν είχε ποτέ του βιώσει την απόλυτη ευτυχία. Ο χρόνος όμως που κύλησε κοντά της του έφερε αυτήν την απόλυτη ευτυχία, για να τον γκρεμίσει μετά στον πιο σκοτεινό γκρεμό, προκαλώντας του τις πιο βαθιές πληγές.

Όρθιος, μπροστά στο παράθυρο, την κοιτούσε να κοιμάται κι αυτές οι σκέψεις ήταν που γέμιζαν το μυαλό του, την ίδια ώρα που το κορμί του είχε γαληνέψει απ΄τον αδυσώπητο πόθο του για εκείνη, αφού το σμίξιμό τους είχε παρηγορήσει για λίγο το μυαλό και την καρδιά του. Αναστέναξε βαθιά και δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί ποιο θα ήταν το αύριο για τους δυο τους. Πώς θα ήταν η ζωή τους μετά τον ερχομό αυτού του παιδιού; Άραγε θα κατάφερνε ποτέ να το αγαπήσει σαν δικό του, έχοντας πάντα στο μυαλό του ότι είναι το παιδί ενός άλλου άντρα; Ή το μίσος του για εκείνον θα δηλητηρίαζε κάθε προοπτική; Κι εκείνη; Κοιτάζοντας αυτό το αθώο πλάσμα να μεγαλώνει, ήταν δυνατόν να μην βλέπει σ΄εκείνο τον χαμένο της έρωτα, μήπως κάποια μέρα θ΄αποφάσιζε να το πάρει και να φύγει, θέλοντας να του χαρίσει τον πραγματικό του πατέρα; Και τα αισθήματά της; Του είχε πει ότι τον αγαπούσε και μέσα του, βαθιά, είχε την ανάγκη να το πιστέψει, όμως δε μπορούσε να διώξει απ΄το μυαλό του την σκέψη ότι σίγουρα ένα κομμάτι της θα ανήκε πάντα στον Στέφανο. Κι αν αυτό το κομμάτι της κάποια μέρα επαναστατούσε, ζητώντας να δικαιωθεί; Πώς θα ζούσε την υπόλοιπη ζωή του μέσα σε τόσες αμφιβολίες και φόβους; Είχε αποφασίσει να κρατήσει με νύχια και με δόντια αυτό που του ανήκε, την Κριστίν και τη ζωή που είχε ονειρευτεί να ζησει μαζί της. Και κοιτάζοντας βαθιά μέσα του, ήξερε ότι ο λόγος δεν ήταν μόνο η περηφάνια του και το ότι δεν είχε μάθει να χάνει, όπως της είχε ισχυριστεί. Ο κυρίαρχος λόγος ήταν απλά το ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ , ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕ να την χάσει. Ο ίδιος ακριβώς λόγος που είχε κάνει και εκείνον τον άλλο άντρα να την διεκδικήσει απελπισμένα και όσο κι αν τον μισούσε, τελικά δεν μπορούσε να τον αδικήσει γι΄αυτό. Αυτή η γυναίκα ήταν μοιραία και για τους δυο τους. Την αγαπούσαν κι οι δυο και την διεκδικούσαν κι οι δυο απελπισμένα, με όσα όπλα είχε ο καθένας τους, σε μια μάχη που δεν ήξερε να πει αν ήταν επί ίσοις όροις.