hell no (Υπό Διόρθωση)

7

Κάτια

12 Νοεμβρίου και η ζωή μου δεν θα μπορούσε να είναι πιο δύσκολη και βαρετή.

Το διάβασμα που έχω με εξαντλεί, η κατάσταση με τον Κώστα με μπερδεύει και ο ύπνος που μου λείπει κάνει χειρότερη την όλη κατάσταση.

Μιλάμε κανονικά, και σαν παρέα και σαν φίλοι εγώ κι εκείνος, αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν βγάζει κάπου όλο αυτό. Σίγουρα φλερτάρουμε και στο σχολείο αλλά και σε συνομιλίες αλλά μέχρις στιγμής χωρίς κάποια αλλαγή.

Το θέμα είναι ότι όλες αυτές τις μέρες που σκεφτόμουν το τι θα μπορούσαμε να έχουμε, σαν κάτι παραπάνω από φίλοι και προσαρμόζοντας το στους χαρακτήρες μας, τον βλέπω διαφορετικά.

Διαφορετικά από ότι τον έβλεπα πριν το πάρτυ και διαφορετικά από ότι τον έβλεπα την πρώτη εβδομάδα μετά το πάρτυ. Είναι σαν όλα όσα πίστευα για εκείνον να έχουν αλλάξει. Σαν να έχει βελτιωθεί η ιδέα που έχω για εκείνον.

Αυτό που φαντάζομαι συνέχεια είναι να βγαίνουμε μαζί. Να έρχεται να με παίρνει από το σπίτι μου και να πηγαίνουμε βόλτες, οπουδήποτε. Στην περιοχή μας, στο κέντρο ακόμα και στον πεζόδρομο έξω από το σπίτι μου και να συζητάμε διάφορα ηλιθια θέματα, μέχρι να τα λύσουμε.

Να φοράει τα κολιέ με τις ξύλινες χάντρες που του αρέσουν και εγώ τυχαία να βρήκα ίδια αλυσίδα για το πόδι μου.

"Κάτια με ακούς; Σου μιλάω μία ώρα. Να σε σερβίρω;"

"Ναι μαμά." απαντάω καθώς επανέρχομαι στην πραγματικότητα

Όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να ασχοληθώ με αγόρια όσο θα δίνω πανελλήνιες και τι έκανα; Πήγα και έκανα κάτι με τον φίλο μου, ο οποίος φίλος μου δεν είναι από τα ησυχα διακριτικα παιδιά, αλλά από εκείνους που τραβάνε την προσοχή καθενός και κάθε μιας και στην συνέχεια σε κερδίζουν με τον χαρακτήρα τους.

"Τι σκέφτεσαι;" με ρωτάει η μαμά όσο τοποθετεί το πιάτο με τον μουσακά στο τραπέζι.

"Τον Κώστα."
"Τι με το παιδί;"
"Κάναμε κάτι στο πάρτυ των γενεθλίων του." απαντάω περιμένοντας να δω την αντίδραση της.

Η μαμά μου δεν είχε κολλήματα με τέτοια θέματα ίσα ίσα συζητούσαμε τα πάντα, το συγκεκριμένο όμως δίστασα να της το πω εξαρχής. Δεν ήξερα αν θα ενέκρινε.

"Τον φίλο σου τον Κώστα;" με ρωτάει
"Ναι."
"Καλο παιδί είναι. Και όμορφος. Αλλά πώς προέκυψε αυτό;"
"Άρα εγκρίνεις;"
"Μέχρις στιγμής ναι."
"Μπράβο ρε μαμά. Χρειαζόμουν το οκ σου. Δεν ξέρω πώς προέκυψε. Με προσέγγισε στο πάρτυ και απλά έγινε."
"Και τώρα τα έχετε δηλαδή;"
"Όχι. Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τίποτα ακόμα."
"Και πότε σκοπεύετε να το κάνετε αυτό."
"Δεν ξέρω ειλικρινά."
" Καλά ασχολήσου με τα μαθήματα σου εσύ και άσε τους γκομενους. Δεν είναι η ώρα."
"Μαμά! Ασχολούμαι με τα μαθήματα μου. Απλά η κατάσταση αυτή με μπερδεύει. Όσο περισσότερο μιλάμε πλέον τόσο περισσότερο με προσελκύει."
"Λογικο. Πλέον δεν τον αντιμετωπίζεις ως φίλο αλλά ως πιθανό αγόρι σου."
"Ακριβως. Καλά δεν ξέρω για την ώρα θα το αφήσω ως έχει μέχρι να δράσει εκείνος."