Met de vraag van Samantha in mijn achterhoofd vloog de rest van de schooldag voorbij.
Nadat ik afscheid had genomen van mijn 'vrienden' was ik direct naar mijn plekje gegaan.
Het is een beschutte, maar open plek, gelegen in het bos dat aan het plaatselijke park grenst.
En nu ben ik er al twee uur.
Met nog steeds de vraag van Samantha in mijn gedachten.
Wie ben ik echt?
Een lafaard.
Een bangerik.
Een eenzaam meisje, met hoop.
Hoop dat alles toch goed komt.
Maar ik weet,
Dat het probleem bij mijzelf ligt.
Ik ben te bang.
Te bang voor de mening van anderen.
Te bang voor haat.
Te bang voor dat alles zich weer opnieuw afspeelt.
JE LEEST
het sterrenmeisje
Non-FictionIk ren het bos in. Steeds dieper, en dieper. Op de plek aangekomen, ga ik liggen, op mijn rug. Met mijn ogen op de heldere hemel gericht. Even doe ik ze dicht. Wetend dat als ik wakker word ik gezelschap heb. Van het donker. En de mooie, ver...
