Het zijn er echt duizenden.
Ik heb de lichtpuntjes al zo vaak geteld.
Dat geeft me rust.
De maan die ik zie.
De sterrenbeelden.
En alle lichtbronnen apart.
Uren kan ik ernaar blijven kijken.
En als het weer dag wordt.
Als de sterren onzichtbaar worden.
Als de sterrenbeelden niet meer te ontcijferen zijn.
Als de maan verdwijnt.
Ga ik weg.
Loop ik weg.
Om de volgende avond weer terug te komen.
En me niet alleen te voelen.
JE LEEST
het sterrenmeisje
Phi Hư CấuIk ren het bos in. Steeds dieper, en dieper. Op de plek aangekomen, ga ik liggen, op mijn rug. Met mijn ogen op de heldere hemel gericht. Even doe ik ze dicht. Wetend dat als ik wakker word ik gezelschap heb. Van het donker. En de mooie, ver...
