De mensen rondom haar lachen.
"Oh kijk, daar heb je haar."
Word er tegen me gezegd.
Ik voel tranen opkomen, maar hou ze in, nog eventjes.
Ik loop naar Samantha toe.
"Waarom?"
Is het enige wat ik zeg.
Wat ik vraag.
Maar ze antwoordt niet.
Ze lacht alleen maar.
Ze lacht mij uit, recht in mijn gezicht.
En ik?
Ik draai me met een ruk om,
ren de school uit,
van plan om nooit meer terug te komen.
JE LEEST
het sterrenmeisje
Non-FictionIk ren het bos in. Steeds dieper, en dieper. Op de plek aangekomen, ga ik liggen, op mijn rug. Met mijn ogen op de heldere hemel gericht. Even doe ik ze dicht. Wetend dat als ik wakker word ik gezelschap heb. Van het donker. En de mooie, ver...
