August

I

Naglalakad ako sa kawalan habang dala-dala ang pagod at pait na kinahinatnan ko dahil sa pagpapakatanga ko dahil lamang sa bestfriend.Oo,inaamin ko,napakasakit.Napakasakit na walang pasabing blinock ka niya sa Peysbook at nalaman mo na lamang iyon.Dahil may pagkademonyo ako binash ko siya.Maga pa rin ang aking mga mata dahil sa pag-iyak.

Pathetic!

I didn't go to school for almost 2 weeks dahil ayoko marinig ang mga simpatya ng mga kaibigan kong walang ginawa kundi ibash ako.Oo madrama ako.That's because I have depression isama mo pa ang anxiety,bang!perfect recipe para magcommit ng suicide.Pero hindi ako ganun.Matatag ang pananampalataya ko kay GOD he's always there to heal my wounds.

Habang naglalakad ako ay nakita ko si Bry.He's laughing until his stomach aches.Wala kang mababakas na sakit sa mga mata niya,o kahit lungkot man lang.Ang sakit na dalawang linggo kong ininda ay wala lamang sa saya niya ngayon.Oo,bestfriend lang kami,oo minahal ko siya.Oo,alam ko at nararamdaman kong ako ang sinisisi niya kung bakit sila naghiwalay ng pinakamamahal niyang girlfriend,but what is past will remain in past.Bumuntong-hininga ako atsaka naglakad sa harap nila.Tinawag ako ng isa sa mga kaibigan niya.Si Owen.Blangko ko siyang tiningnan.

"Namimiss ka daw ni Bry yieeeee"

Inirapan ko siya sabay sabi na....

"Huwag kang magsalita nang labag sa loob ng iba.Baka mamaya masisi pa ko kasi hindi naman totoo naniwala ako.Just so you know,never makokonsensya yang bestfriend mo dahil alam ko na si Bry never siyang nagkaroon ng pakialam kung may nasasaktan ba siya o wala."

Tumakbo ako at hindi namamalayang tumutulo muli ang luha ko.

Never siyang makokonsensya.Never siyang maglalahad ng panyo sayo.Never.....