Confessions

Chapter 04

MADILIM NA SA LABAS NG MAGISING AKO. Napuno na ng hamog ang salaming pintuan sa terrace ko dahil sa maulang klima na para bang nakikisabay sa bigat ng nararamdaman ko. Gustuhin ko mang bumangon ng mga oras na yun pero hindi ko magawa, imbis na bumangon ay bumalik akong muli sa pagtulog. Maghapon akong hindi man lang bumaba sa kwarto ko para kumain man lang o uminom ng kahit ano buhat noong matagpuan ako ng ama kahapon sa memorial park. 

Ilang beses ko ding naramdamang sumilip si Yaya Janice sa kwarto ko at ayain akong kumain pero makailang beses ko din itong hindi pinansin. Hanggang sa sinadya niyang makapasok  sa kwarto ko si Thirdy. Naalimpungatan ako sa malapot at basang likido na lumamutak sa pagmumukha ko dahilan para mapilitan akong bumangon. Nabasa na rin ang mukha ko sa dahil sa paghimod neto dahilan para mapilitan akong ayusin ang sarili ko. Kaagad ko namang tinungo ang banyo at naghilamos. Hindi ko pa din maiwasang dumaing sa sobrang sakit ng ulo ko dulot malamang ng halo-halong pakiramdam. 

Pagkalabas ko sa banyo ay kaagad ko namang hinagilap ang phone ko para malaman kung anong oras na. Pero imbis na tingnan ang oras ay bumungad sa akin ang mga mensahe sa phone ko. Pinipilit kong hagilapin ang wisyo ko habang isa-isang binabasa ang mga nilalaman ng mga mensahe mula kay Tito.

Tito Denver: I'm so sorry Red.

Tito Denver: Hindi kita masisi sa mga nangyari kanina. Alam ko na nabigla ka lang din kaya hindi kita masisi. At huwag mong sisisihin yung sarili mo sa nangyari sa akin dahil kulang pa ang mga pasang tinamo ko kanina sa lahat ng binigay kung bangungot sa buhay mo.

Tito Denver: Hindi ko din alam kung paano ko ipapaliwanag sa Tita mo ang lahat ngayong alam na ng mga magulang mo ang lahat. Pero hayaan mo na pinasok ko tong gulong to sa alam ako dapat kung paano lusutan ito. Ang mas ikinalulungkot ko lang ay ang tuluyan mong paglayo sa akin, lalo na ngayon na alam na nila ang lahat tiyak nakakatitiyak akong mas lalo kang ilalayo ni Kuya sa akin at mas lalo akong  mahihirapan na lapitan ka.

Tito Denver: Siyanga pala, nacheck mo na ba mga regalo ko sayo? Pasensya ka na rin at hindi natin magawang magtagpo netong mga nakaraang taon alam mo naman na bantay sarado ang Tita mo sa akin. Pero sana makabawi ako at sana bigyan mo pa ako ng pagkakataong patunayan sayo  Red na ang lahat ng sinabi ko kanina ay totoo at kaya kung panindigan.

Tito Denver: Buti nalang hindi ako masyadong napuruhan ni Kuya kanina. Pero sobrang nalulungkot ako. Alam ko kasing sa sitwasyon natin ngayon mas lalo kang mahihirapan.

Tito Denver: Alam kong hanggang ngayon ay hindi pa din naghihilom ang sugat na mula kay Lance, pero magpakatatag ka. Patawarin mo din ang sarili mo. Subukan mong muling buksan ang puso mo sa mga taong handang mahalin ka at tanggapin ka sa kung ano ka. Bayaan mo andito lang din naman ako lagi na handang sasalo sayo. Alam kong matagal pa para muling maibalik ang dati naming samahan ni Kuya pero mag-aantay pa rin ako sayo Red kapag handa ka na. Kapag handa ka ng buksan ulit yang puso mo.

Tito Denver: Pasensya ka na ulit kung hindi man lang ako nanghingi ng kapatawaran sayo sa mga bagay na ginawa ko sayo noong bata ka pa. Kahit ni minsan kasi Red ay hindi mo pinaramdam sa akin ang pait ng mga alaalang dinanas mo noong mga panahong pinagsamantalahan ko ang kamusmusan mo. Sana mapatawad mo din ako. Alam kong napakalaking kamalian ang nagawa ko nung bata ka pa kaya sana dumating yung panahon na tuluyan mo akong mapatawad. Hindi mo lang  alam Red kung gaano ka kahalaga sa akin. Sana lagi mong tandaan kung gaano ka kaimportante sa buhay ko.

Hindi ako makapaniwala sa mga nababasa ko. Magkahalong awa at lungkot ang nararamdaman ko para kay Tito Denver. Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko pero bago pa ako tuluyang kumurap ay bumuhos na naman ang mga luha ko habang tinuloy kong basahin ang mga mensahe. Sa hindi malamang dahilan ramdam ko ang paninisi sa sarili ko. Alam kong nasaktan ko din ng sobra si Tito.

Habang punas punas ko ang mga luha ko ay dumako ang tingin ko sa kahon-kahong mga regalo. Alam kong kay Tito Denver galing lahat ng mga yun. Kilalang-kilala ko na siya. Buhat pa kasi noong bata pa ako ay hindi man lang siya nagmintis na padalhan ako ng kung anu-ano sa bawat nadadaungan niyang lugar.

Inisa-isa kong buksan  ang mga kahon na alam kong inipon niya pa ang mga ayun buhat noong huli naming pagkikita sa bahay niya sa Tagaytay na itinuring naming hideout. Bawat kahon ay may mga kalakip na mga liham na nakapetsa ng magkakaibang buwan na nagsisilbing palatandaan kung kelan niya dapat sana ito naipadala. Mula sa mga sapatos at mga libro na hiniling ko mula sa patago naming komunikasyon sa social media bago ko pa man nakilala si Lance. Gumuhit sa mga pisngi ko ang tipid na ngiti dulot ng galak sa kabila matinding kalungkutan. Saya na sa kabila ng layo niya noong mga panahong nasa barko pa siya ay naisip pa din niya akong pagkaabalahan.

Hindi ko lubos maisip kung bakit ganun na lang ang pagpapahalaga niya sa akin sa kabila ng ilang beses kong pagtanggi sa mga alok niyang buhat ng mawala si Lance sa buhay ko. Makailang ulit niya din akong inayang magtrabaho sa pinapasukan niyang barko pero makaialang beses ko din itong tinanggihan. 

Kung ako ang tatanungin  ay mas itinuring ko pa siyang tunay ama kaysa sa kay Daddy noong mga panahong nakadestino si Daddy Winston sa malayo. Ang mga patago naming pagkikitang hindi alam ng asawa niya at mga magulang ko, ang koneksyong nabuo namin sa makailang beses niyang pag-angkin sa akin simula nung kamusmusan ko ang siyang nagdala sa akin sa kamulatan.

Kinalakihan ko ang magulo at kumplikado naming mundo. Nasa sa kabila ng pagiging immoral at hindi tama sa mata ng lipunan ay mas pinili ko pa ding hindi lubayan, na siya ding naging daan para mapasok ko ang kumplikadong mundo ng pag-ibig.

Mas lalo ko pang naintindihan ang lahat nung basahin ko ang nilalaman ng mga nakalakip na sulat sa mga padala niya. Kung bakit ganun nalang katindi ang pagnanais  ng tito ko na makasama sa mga plano neto buhay at maging sa mga pangarap niya. Kung bakit nagawa niya ang mga bagay na nagpabago sa buo kong pagkatao at nagbigay kamulatan sa akin na kailan man ay hindi pagkakamali ang magpakatotoo sa sarili. Na kailanpaman ay hindi mali ang ipaglaban ang taong mahal mo. Marahil yun ang dahilan kung bakit iba ang naging pananaw at tingin ko sa mundo. Dahil sa koneksyon namin  ay maaga akong namulat sa realidad na ang mundo ay magulo, malupit at mapanghusga. Na ang mga patago naming mga lihim ni Tito na kahit alam kong mali ay mananatiling mali sa mata ng lipunan.

Muli akong napaisip ng malalim habang dumako sa panghuling kahon. Nabulabog ang kaluluwa ko ng mapadako ako sa panghuling ngunit pamilyar na kahon na noon ay nakaselyo. Selyado pa ito na kaagad kong binuksan para makita ang nilalaman. May nakita na akong ganitong kahon dati kaparehos na kaparehos ito doon sa nakita ko sa hideout namin sa Tagaytay na may nakaburdang mga titik na bumuo sa salitang "PLEASURE".

Ngunit mas kinabahan ako habang inalog ko ang laman ng kahon, dinig na dinig ko ang kalansing ng kung anumang bakal sa loob nito. Marahan kong binuksan ang kahon at bumulagta sakin ang dalawang pares ng posas na may nakaengrave na pangalan ko. Kinilabutan ako, nagsitayuan ang mga maninipis kong balahibo sa braso.

Kalakip ng laman ng kahong yun ay ang mga larawan namin sa Tagaytay na kinunan niya mula sa pinasalubong niya sa aking camera noong ako'y high school palang.

Tandang-tanda ko pa ang araw na yun, at sino ba namang makakalimot kung saan ko huling nasilayan ang posas na nasa loob ng kahong binuksan ko. Kung anong mainit na mga tagpo ang nakakabit sa pilak na posas ay mananatili nalang alaala ngayon.

Hindi ko tuloy maiwasang alalahanin kung bakit nga ba umabot ang lahat sa ganito. Kung paano nagsimula ang lahat. Kung saan nag-ugat ang lahat. Kinuha ko nalang ang gitara ko sa pumwesto sa sulok habang inaalala ang mga alaalang kahit papano ay nagdulot saken ng saya at lungkot. Inaalala ko kung paano nga ba ako napunta sa ganitong kalagayan.