The Last Blood

04

Napalunok si Kael na nakaupo sa harapan ko. Ramdam ko ang kaba mula sa kanya pero wala akong maramdaman na takot. But he's amused of what he is seeing right now. Lihim akong napangiti. 

"Coffee?" napatingin ako kay Kane. Nilapag niya ang isang mug ng kape sa harap ko. 

"Thank you." pasasalamat ko at sinimhot ang kape. The aroma of the coffee smells good. But I don't drink coffee. Hinayaan ko lang ang mug sa harap ko at napatingin sa dalawa. 

I wanted to open my senses to read their thoughts pero ayoko maging unfair sa kanila. It's rude and unfair if I peek into their mind. 

Huminga ako ng malalim. "So what do you want to ask?" panimula ko dahil halatang wala ni isa sa kanila ang gusto magsalita. 

Nakaligo na ako. Nakapagbihis ng malinis na damit. Narinig ko na rin na naikwento na ni Kane ang nangyari sa amin kaninang madaling araw. I thought Kael would go like scared about what happened but he's enjoying the story. Mukhang sanay na marinig ni Kael ang kwento ng kapatid nito tungkol sa ginagawa ng kanyang nakakatandang kapatid. Kane still tell him the story despite the fact that he's afraid of what will happen to his brothers. 

Dahil sa usapan nila kanina na narinig ko habang naliligo ako, I found out that this little town is somewhat dangerous. At hindi lang tiyanak ang posibleng makaharap ko.

That also explains why Kael is not afraid of me. 

Tumikhim si Kane. Mukhang may itatanong pero hindi agad ito makapagsalita.

It's tempting to read his thoughts but I stop myself. I need to respect their privacy even just a little. Hindi ko rin naman sinasadya minsan na mabasa ang isipan nila. 

I'm a vampire, remember? 

"Uh---. How did you turn to a vampire? Did someone bit you? Who? And where do you come from?" sunod sunod na tanong ni Kael. Mukhang hindi napigilan ang kuryusidad na nabubuo sa kanyang isipan. 

Kane just glared at him. Then he looks at me like he's waiting for me to answer. 

I chuckled inside my head. They're cute. 

"Okay. Isa isa lang Kael, okay?" tumango ang dalawa. Napangisi ako.

Okay fine. I'll answer them. Hindi ko alam na iyong plano ko na dumistansya sa mga normal na tao ay pumalpak na. Ngayon, kailangan kong pakisamahan ang dalawang to. Mabuti nalang talaga, hindi sila natakot sa akin baka alisin ko rin ang alaala nila. 

"First and second question. Yes, I turn to a vampire when a vampire bits me.... When I was in a coma for 2 years. So after 2 years, I woke up as a vampire." sagot ko. Hindi ko na sana sasabihin ang tungkol sa nangyari sa akin for 2 years, pero masyadong madulas tong bibig ko. 

"Third and last question, I am Celine. Just Celine. And I am from Manila." dugtong ko. I tilted my head as a sign that they can throw me another question. 

"How did you get there?" Kane asked in a low voice. 

Kumunot ang noo ko. "You know I'm a vampire right, so my first vampire skill is speed. So I run from the place I got off from the bus until to the falls." 

Nanlaki ang mga mata ni Kael. "Falls?" tumingin ito sa kapatid. "Sa Milagros Falls ba kuya?" tanong nito sa kapatid. 

"Yes." maikling sagot ni Kael habang nakatingin parin sa akin. 

Mas lalong kumunot ang noo ko. "What's with the Milagros Falls?" tanong ko. I still keep my senses to stay under control. I don't want to see what's on their minds to know something. Kahit umuusbong na ang kuryusidad sa sistema ko. 

"Teka, nasaan ba tayo?" tanong ko sa kanila. I am not really fond of places. Wala rin naman kasi akong napuntahan noon kundi bahay at ospital lang. Nakapunta man ako ng ibang bansa ay dahil iyon para gamutin ako. So hanggang hospital lang ako. 

"You are in Esperanza Town." napatango ako sa sagot ni Kane. 

Pero napakunot ulit ang noo ko. 

"Pwede ako naman ang magtanog?"  tumango lang din ang dalawa. Mas lalo akong kinutuban.

I know I heard from them that this town is dangerous. Pero hindi parin ako masyadong naniniwala na hindi lang danger ang dala ng lugar na ito. 

I feel like there's something more about the danger in this place. If I activate all my senses, maybe I'll found out. But I don't think it's a good idea. If I do it, maybe someone will also sense me and that's the last thing I want to happen. Especially, I'm with these two. 

"Why are you not surprise to see someone like me?" I asked him not because I'm not suspecting anything but because I want to confirm something. But before he could open his mouth to answer, I fire another question to him. "And why did you agreed to bring me home even you know I'm a vampire?"

Kael's heart skips a beat. Bigla itong nakaramdam ng kaba. He's starting to get sweat, cold sweats. 

While Kane remain as calm like the sky. Mukhang alam niya kong ano ang kaya kong gawin kaya naikubli niya ang kaba o takot na nararamdaman. 

Or what he is feeling that I'm sensing from right now is what he truly feels. He is calm because my question does not scare him. 

"Tell me, Kane. Am I really the first vampire you've ever meet?" tanong ko ulit ng hindi siya magsalita. 

I didn't look at his younger brother Kael who is now sweating because of nervousness. Hindi ko nakayanan at niluwagan ko ang pagkakatali sa aking sarili. Then I peek into Kael's mind. 

My brow just raised while looking at Kane who is still looking at me calmly. 

I scoffed. Hindi ako makapaniwala sa nababasa ko sa isipan sa kapatid ni Kane.

Kung hindi lang masyadong bata si Kael at hindi pa masyadong sanay sa ganito ay baka hindi ko na sila mabuking. Hindi ko na kailangan hintayin pa ang sagot ni Kane at tumayo na. 

"I guess, I should leave this place. I don't need to stay here for a little longer. Right, Kael?" Mukhang natataranta si Kael at napatingin ito sa kanyang kapatid. 

Tumingin naman ako kay Kane. Gusto ko magmura dahil napakalmado parin nito. Hindi ko aakalain na magawa niya akong ikulong sa patibong  nito. Pero ano nga ba ang magagawa ko? I'm just a one-month-old vampire. Hindi ko pa alam kong paano gamitin ang kakayahan ko. Masyado akong na overwhelm sa nangyayai sa akin. I acted like I need to respect someone's else privacy of mind. Dahil iyon ang dapat gawin ng isang normal na tao.

Pero hindi na ako isang normal na tao. Isa na akong bampira. 

At ngayon, nasa bahay ako ng isang monster hunter. 

Tangina lang! Nagtiwala pa naman ako sa kanya.