Nasa daan na kami pauwi ng Manila. Chill na chill lang si Miko habang nag-d-drive habang hawak-hawak nya ang isang kamay ko. Sumasabay pa siya sa pag kanta ng Maroon 5 sa radio.
If I fall for you, I'll never recover...
If I fall for you, I'll never be the same.
Ninakawan ko sya ng tingin pero takte! Nakatingin na pala siya sa akin. Mabilis akong tumungo at ibinalik nalang ulit ang tingin sa labas ng bintana. Narinig ko'ng napahalakhak na naman siya.
Naramdaman ko'ng uminit ang pisngi ko. Urgh! Nakakahiya talaga. Gusto ko nalang lumubog sa kinauupuan ko at maglaho nalang na parang bula.
Pinisil ni Miko ang kamay ko kaya't napantingin ako sa kanya. He smiled at me. Iyong ngiti na hindi nag-aalaska o nang-gu-goodtime. Iyong ngiti nya ngayon ay yung ngiti na minsan ko lang makita sa kanya, yung ngiti nyang totoo at may lambing.
"Don't go shy on me now, my loves." Napanguso ako dahil sa sinabi nyang iyon. Naalala ko na naman ang nangyari kanina sa tree house. Aaah! Nakakahiya talaga.
Gusto ko'ng kurot-kurutin ng paulit-ulit ang sarili ko hanggang sa mawala na ang lahat ng hiya sa sistema ko.
Walang nangyari sa amin ni Miko. Hindi nya itinuloy not because he don't want to, but because he respect me too much. He said it's not yet the right time. At iyun yung nakapagpapahiya sa akin, dahil ako yung naging agresibo kanina at hindi ko alam kung bakit naging ganun ako at wala akong pwedeng maibigay na rason kung bakit ako umakto ng ganun. Or maybe I have a reason – an unacceptable reason – maybe I'm just libidinous that time that my neurons were not properly working that time? Shiz! That's really unacceptable! Einstein, kill me?
Hinapit nya ang bewang ko at mas inilapit ako sa kanya. Aalma sana ako dahil baka maaksidente pa kami sa daan dahil sa ginagawa nya, pero mabilis nyang hinalikan ang buhok ko dahilan para makalimutan ko ang lahat ng nasa utak ko.
That's always the thing with Miko. Kahit yung mga simpleng moves nya ay enough na para automatic na mag-shutdown ang lahat ng braincells ko. I never knew my hypothalamus is capable of feeling this way not until now. Not until I met him and fall in love with him.
"I love you." Iyon yung sinabi nya at mas hinigpitan pa ang pagkahapit sa bewang ko.
"I love you, too."
"Talaga?" he playfully asked.
"Yes. You should know that by now, Kapre." Nakangusong sagot ko at naalala na naman ang 'scene' ko kanina. I hear him laugh a little before he kissed my knuckles again.
I really wanna love somebody
I really wanna dance the night away
I know we're only half way there
But you can take me all the way,
You can take me all the way...
"Thank you." He said.
"What for?" tanong ko habang tinititigan ang mga kamay naming nakasaklop.
"For coming into my life. For making me fall in love again."
I just smiled at him before I planted a soft kiss in his cheeks.
I know he had a bad history about love, and I am very willing to change that.
Pagmulat ko ng mga mata ay ang mga pamilyar na city lights ang una ko'ng nakita. Miko was still driving and the car's stereo still in motion.
Naramdaman siguro ng katabi ko na gising na ako dahil bigla nya akong hinalikan ulit sa ibabaw ng ulo ko. Dun ko na-realize na ito yung favorite move ni Kapre aside sa kiss sa lips. Hehe
"Hey, sleepyhead!" itinaas ko ang paningin at nginitian ko sya ng matamis. Sasagot pa sana ako pero mabilis nya ako'ng ninakawan ng halik sa labi. Urrgh. See? His favorite move!
"You, kissing bandit! Baka mabaho pa yung breath ko kase kagagaling ko lang sa pagtulog! Kainis ka."
Hindi man lang nito pinansin ang pag-aalburuto ko at tumawa lang ng malakas.
"Tss." I hissed at him.
"Do you think I still care 'bout that? Well, baby I don't care how stinky you might smell, how messy your hair can get, how ugly you might think you are... If I want to kiss you, I'll kiss you. And Jasmine, I love all the things about you, okay? Don't forget 'bout that."
And that time I fall in love with him again. Hard.
------------
Thank you sa lahat ng patuloy na nagbabasa! ^^v
