Bu Ruhun Kilidi Sen(Kitap Oldu)

Özlem

Özlem, belli bir süre hüzne ve suskunluğa sebebiyet veriyor. Her naparsan yap, elinden bir şey gelemiyeceğini bile bile özlemek, ah ne acıdır. İmkansız ve umutsuzca doya doya sevmek. Sanırsın tüm dünya da koca bir boşluk var. Kimde ne kadar iyi olacağını, kime sarılacağını bilmeden yaşamak, içinde koca bir boşluk oluşmasına sebep oluyor ve bu içinden bir yerin öldüğü anlamına da geliyor. Umutsuzca zamana güveniyorsun. Herkes öyle diyorsa öyledir. Efsaneler yalan söylemez. Zaman herşeyin çözümü diye düşünürsün. Olmuyor, olmuyor olmuyor. Bir türlü zaman geçmek bilmiyor. Kokusunu, senini ve yüzünü unutuyorsun ama bir türlü bitmek bilmeyen özlemin geçmiyor. Sevdan ölümsüzmüş gibi geliyor. Evet alışıyorsun en azından durduk yere aklına gelip rahatsız etmiyor ama sevgisini  unutmakta mümkün değil. Özlem içimi eskisi gibi kavurmuyor ama en azından buruk özlemim eskisi kadar da canımı yakmıyor. Bazen unutuyorum o an gerçekten zamana inanır gibi oluyorum. Ama, ama bir an onu görünce aslında herşeyin içimde koca bir çığ olup üzerime yıkıldığını anlıyorum. Lanet olası efsaneler inançtan başka bir şey değilmiş. Sadece herkesin inanmak istediği bir kaç yalan işte... Kendine olan güvenini en azından okşamak içinmiş... Tüm dünya senin de olsa, tüm dünyanın tek varlığına sahip olmak istersin. Tüm dünyayı değil, sadece ona ait olan özlemini lanetli olarak görerek bitmesini istersen. Bir türlü olmaz, istediğin tüm yollar kapalıdır. Şunu da anlarsın;  zaman çözüm değil ama en azından içindeki acıyı dizginleştiriyor. Çok şey dağılıp, parçalanıyor ama başka yapacak bişeyin de yoktur.