Synesthesia [ChanBaek]

十六

BaekHyun hâlâ gördüklerine inanamıyordu.

Tam on dakika boyunca ekrana bakmış ve sayfayı yenileyip durmuştu.

Ama değişen bir şey yoktu.

Fotoğrafı telefonuna kaydetti ve parlaklık ayarıyla oynayıp kontrastı arttırdı.

Saçları hâlâ maviydi.

BaekHyun hızla aynı resmin üzerinde farklı efektler uygulayıp birini kilit, diğerini de ana sayfasının arkaplanı yaptı.

Sonra telefonunu dikkatlice masaya koydu ve yüzünü koltuktaki bir yastığa gömüp çığlık atmaya başladı.

Uzun süredir platonik bir şekilde sevdiği çocuk ona aşıktı.

Park ChanYeol, ona aşıktı.

Bu her türlü kulağa mükemmel geliyordu.

BaekHyun boğulmamak için başını yastıktan kaldırdı ve derin derin nefesler almaya başladı.

Sonra sa telefonunu tekrar aldı ve ekranı çatlatmamaya dikkat ederek sıkıda sarıldı.

Sakinleşmeye çalışırken yutkunu.

Yine de onu gerçekten görmesi ve saçlarını bilerek maviye boyayıp boyamadığını öğrenmesi gerekiyordu.

O yüzden odasına çıkıp üzerine sıradan bir grup tişörtü ve siyah kot pantolon geçirdikten sonra evin anahtarlarını da telefonuyla birlikte arka ceplerinden birine sıkıştırıp ChanYeol'un, -Tanrı'ya şükür- çok da uzak olmayan evine yürümeye başladı.

Ciğerlerine giren oksijen nefes borusunu ve burnunu yakıyormuş gibi hissediyordu.

Eliyle saçlarını düzelttikten sonra kapıyı çaldı ve ChanYeol'un evde olduğunu umarak dudağındaki siyah metal halkayı dişledi.

İçeriden gelen birkaç ayak sesi duyduğunda derin bir nefes aldı ve kendini göreceği şeylere hazırlamaya çalıştı.

Ama yine de ChanYeol'un kapıyı açtığında içeri gelen rüzgarla birlikte uçuşan mavi saçlarını görünce bir anlığına nefes almayı unuttu.

ChanYeol kesinlikle onu görmeyi beklemiyordu. O yüzden kekeledi. "S-selam, BaekHyun."

BaekHyun'un yüzündeki sırıtış büyüdü. "Selam, mavi."