Synesthesia [ChanBaek]

二十四

ChanYeol BaekHyun'un evine söylediği saatten yarım saat önce gelmişti.

Birkaç dakika boyunca kapının önünde durup bekledi. Ama sonradan soğuk hava yüzünden titremeye başladığında daha fazla dayanamadı ve kapı ziline bastı.

İçeriden bir takım küfürler ve yere düşen şeyler duyduktan sonra BaekHyun hızla kapıyı açtı. "Yeol! Aman tanrım, ailem erken geldi sanmıştım." Gergince gülümsedi ve kapıyı açarak ChanYeol'u içeri davet etti.

"O seslerde neydi?" Diye sordu ChanYeol BaekHyun'a bakarak. BaekHyun yere düşen vazoyu kaldırdıktan sonra ona döndü. "Stres altında olunca sakarlaşıyorum. Bilirsin, bu beynin sol lobu-."

"Tamam, anlıyorum." ChanYeol, BaekHyun'a yardım etmek için masayı hazırlarken mırıldandı.

Sonunda her şeyi hazırladıklarında saat sekiz buçuğa yaklaşıyordu. BaekHyun derin bir nefes vererek koltuğa, ChanYeol'un hemen yanına oturdu. Başını ChanYeol'un omuzuna yaslayıp onunla konuşmaya çalıştı.
"Bugün çok mükemmel görünüyorsun. Yakım elbise de nereden çıktı?"

"Ailemi ziyaret edeceğimi söylemiştim BaekHyun." Dedi ChanYeol gözlerini kapatırken.

"Bir gün ben de onlarla tanışmak istiyorum. Belki gelecek hafta da senin ailenle tanışabiliriö, ne dersin? Böylece resmi olarak sevgili olmuş oluruz.."

"Baek-."

"...Bir saniye onlar gay olduğunu biliyor mu? Benimkiler biliyor. O yüzden endişelenmene gerek olmaz. Gerçi abilerim dalga geçmeye çalışabilir ama onlar umursamamaya çalış.."

"Baek-."

"..Ah by arada ailen nerede oturuyor?"

"BaekHyun." Dedi ChanYeol derin nefes alarak. "Ailem öldü."

BaekHyun'un yüzündeki gülümseme yavaşça soldu. "Bunu bilmiyordum, özür dilerim chan.." dedi ona sıkıca sarılarak. ChanYeol de onun sarılmasına karşılık verdi ve ellerini onun saçlarından geçirdi.

"Senin bir suçun yok." Diye mırıldandı ChanYeol. "Daha önce bu konu hakkında kimseyle konuşmamıştım. Bilmemen normal".

BaekHyun geri çekilmeden önce ChanYeol'un dudağını kısa bir süre öptü. ChanYeol zihnimde tekrardan mavi belirirken gülümsedi. Ama bu sefer kötü yeşil bir renk daha gördü. Acıma.

"Bana acımana gerek yok." ChanYeol kucağına yatan BaekHyun'un saçları ile oynamaya başladı. "Sadece sev beni. Mavi görmek istiyorum. Yeşilin tüm tonları midemi bulandırıyor."

BaekHyun gözlerini açtı. "Acıma da mı yeşil? Yalnızlık gibi?"

ChanYeol başını salladı. "Acıma daha koyu bir yeşil sadece. Renklerin birbirleyile alakası yok, biliyorum. Ama bu laneti üzerinden atamazsın değil mi?"

Baekhyun kaşlarını çattı. "Bu bir lanet değil." Dedi ona "bu sadece senin zihninin daha hassas olduğunu gösterir. Daha hassas ve daha renkli. Daha önce elektromanyetik radyasyonu senin kadar iyi algılayan biriyle karşılaşmamıştım."

ChanYeol gülümsedi. "Biliyorum, ama bu sadece sinir bozucu. Bazen farklı olduğum için kendimden nefret ediyorum."

BaekHyun doğrularak ChanYeol'u öptü. Sert ama yinede mavi dolu bir öpüşmeydi bu. "Bir daha bunu söyleme." dedi BaekHyun fısıltıyla. "Kendinden de nefret etme, sen mükemmelsin".

ChanYeol onu tekrar öpmek için eğilmişken aniden kapının çalmasıyla BaekHyun'un ayağa fırlaması bir oldu. BaekHyun hızla saçlarını düzeltip kapıya koştu. ChanYeol da siyah ceketini düzelttikten sonra BaekHyun'u takip etti.

"Selam, küçük kardeş" dedi BaekHyun'a benzeyen bir çocuk. BaekHyun'un saçlarını karıştırıp içeri girdi. "Ve Sen de ChanYeol olmalısın. ben TaeHyung tanıştığıma memnun oldum." TaeHyung onunla tokalaşmak için elini uzattığıda ChanYeol'de aynısını yaptı.

Duygularına hızla bir göz attığında kahverengi bir nefret yerine sarı bir neşe gördüğünde gülümsedi.

Taehyung sırıtıp ona daha da yaklaştı. "Ee, kim üstte?

Chanyeol BaekHyun'un kızardığını görmüştü.