Synesthesia [ChanBaek]

二十三

ChanYeol arabasını mezarlığın önüne park ettikten sonra yan koltukta duran iki buket çiçeği de alıp arabadan indi.

Artık ezberlediği yollardan geçip annesinin tanıdık mezar taşını gördüğünde durdu. "Merhaba anne," dedi mezarın üzerine bir buket yerleştirirken. "Ve merhaba baba." Diğer buketi de hemen yanındaki mezara yerleştirdi.

"Uzun zaman oldu, değil mi?" ChanYeol hüzünle gülümsedi. "En son buraya ölmek için gelmiştim." Kolundaki hala geçmemiş olan izleri kaşıdı. Soğuk mezar taşına yaslanarak jileti bileklerinde gezdirdiği günü hatırlıyordu. Onu bulan kişi mezarlık bekçisi olmuştu. ChanYeol onun Hades ya da Anubis tarafından gönderilen bir melek olduğunu düşünmeye başlamıştı. Çünkü eğer o gün ölüp giyseydi, okulda kulaklığını düşürmeyecekti. Mavi çocukla asla tanışmayacaktı.

Dindar biri değildi, ama bir süre o adam için dua etti.

"Şimdi daha iyiyim ama," diye mırıldandı mezar taşlarına doğru. "Yine de sizi özlüyorum." Sesi hafifçe çatladı.

Bugün sevgilimin ailesiyle tanışacağım. Umarım beni severler. Size olanları anlatırım olur mu? Söz veriyorum. Artık daha fazla ziyarete geleceğim." ChanYeol iç çekti ve gözlerini sildi. "Sizi seviyorum." Diye mırıldandı ayağa kalkmadan önce.

Üzerindeki tozları temizledi ve gitmeden hemen önce mezar taşlarına küçük bir öpücük kondurdu. Soğuk olmaları gerekirdi, ama dudakları annesinin taşına dokunduğunda o tanıdık sıcaklığı hissetmiş gibiydi. Ne zaman şimşekten ya da karanlıktan korkup annesine koşup sarıldığında hissettiği o sıcaklığı.

Mezarlıktan ayrılıp arabasına bindi. Çiçekçide gereğinden fazla zaman geçirmişti ve şimdiyse saat 7'ye yaklaşıyordu. Dikiz aynasından ağladığının belli olup olmadığına baktı. Gözleri henüz kızarmamıştı ve bu iyi bir şeydi. Arabayı çalıştırdı ve üzerindeki kıyafetleri değiştirmeye gerek duymadan direkt olarak BaekHyun'un evine sürdü.