#My MentaL Boyfriend

The Patient

This is my first day in my new part time job. Yeah you’re right; to babysit that mental boy named MEEKY.

Nandito ako sa gate at parang gusto ko ng magbackout.  This place is creepy and that’s included the people inside of it. Alam kong pagpumasok ako sa gate na ito ay wala na talagang atrasan. I know I’m a student nurse but still…hindi ko forte ang mag-alaga ng baliw.

Maybe kaya ko naman panindigan ang lahat ng ito, maybe time will teach me something about this situation. I just have to hope for the best. I think…

'By the way sa unang gate lahat nakakapasok kahit bata pero sa second gate restricted na yung mga taong normal. I mean sa mga taong di nakikita ang kabilang dako ng buhay. Ako? Hindi ko alam kung normal talaga ako. Sa mga nakikita ko parang mahirap ipaliwanag sa iba, mahirap sabihin sa iba na normal ka kung ang ibig sabihin naman nun ay pagiging bulag. Normal na tao na sunod sunuran sa takbo ng lipunan, sa walang hanggang pagdadahilan ng gobyerno at sa mismong uri ng pag-iisip sa education, power, crime, entertainment...'

Pagpasok mo sa first gate makikita mo ang parking lot then sa kabila may pond na may maraming mga goldfish, parang park lang. Maraming puno na iba-iba ang mukha. Napansin ko rin na mas maraming tao sa mga unang facilities at pakunti ng pakunti hanggang sa mga ilang nurse na lang talaga. 

“Ikaw ba si serenity?” that cute nurse said with a sweet smile on his lips.

“Yeah, how did you know my name?” I asked while looking deeply into him. He looks like a girl?

“Ako yung pumunta sa office, remember? Yung nagsabing nawawala si meeky.”

“I think so.” I said plainly. Ewan pero wala ako sa mood magpakilala.

“I’m Niccolo Abele but you can call me Nic. I was told to assist you. Let me first tour you around so you won’t be lost or sneak out when there’s no one looking.” Napansin nya sigurong wala ako sa mood kaya sinabi nya na lahat and even crack a joke.  He might want to light the atmosphere. I know I’m naughty sometimes but it’s just my way to make the situation favored on me.

“Sure thing... “ I smiled

“Can I call you seren?” he was serious while saying those.

“Sige, cute guy but seemed she.” I laugh and he just smiled. I wonder if marunong bang magalit ang isang ito. I mean it’s rude to say to a guy that his cute right? But Nic, parang natutuwa pa syang sabihan ng cute? Diba pang-pet, things, or teddybear lang ang salitang cute. Straight ba sya?

“Shall we go? Mahaba pa ang araw mo."nauna na syang maglakad. Habang naglalakad kami ay nagpapaliwanag rin sya.

“Napansin mo siguro na pakunti ng pakunti ang mga tao as you walk from the first gate. Naka-classify kasi ang bawat patient depende sa kalagayan nila. Ok pa yung mga patient na nasa depression area while yung mga pasyente na nasa pavilion 1-3 ay ang mga taong piniling talikuran ang mundo. Lima lang ang pasyente sa pavilion 3 at si Meeky ang pinakamalala sa kanila. Di lilipas ang araw na hindi sya natatali.” Tumingin si Nic sakin na parang naaawa…I’m doomed!

“Pero I’m sure makakaya mo syang e-handle.” Masigla nyang sabi pero kung titingnan iba yung sinasabi ng mga mata nya.

“Kaya ko naman syang e-handle.”sabi ko pero sa totoo lang mas sa sarili ko sinasabi ang lahat ng yun ng paulit-ulit.

“Sa totoo lang, di talaga ako sang-ayon sa naisip nilang ito but when I saw you just a while ago I just got this feeling na maipagkakatiwala namin sayo si Meeky.” Nakatingin sya sakin ng seryoso.

“I’m a student nurse if you just want to know.” Nauna na akong naglakad.

“Alam kong hindi mo gusto ang sitwasyon mo ngayon but you know what makes me said those, it is the fact that you didn’t run even though you had a chance. Kung ibang tao siguro ang nasa katayuan mo baka wala na akong  kausap ngayon. You’re really one of a kind."napahinto ako sa sinabi nya. Bakit nga ba hindi ako tumakbo? I don’t know…siguro kasi everytime I remember his face begging me to stay I also remember the girl who hopelessly struggle just to get the attention of her parents.