Jesteś dla mnie zagadką/Jikook

8

Rozdział nie sprawdzany!!

Minęło już pare dni od tego wydarzenia na scenie. Do tej pory ani razu nie zamieniłem słowa z Jeonem. Unikałem go jak ognia starając się by chodź na chwile mój wzrok nie złączył się z jego.
To dość oczywiste, że ten próbował i to nie raz się ze mną spotkać czy porozmawiać. Ale to i tak mu nie wychodziło.
Jedyną osobą z którą rozmawiałem był Jin , no może i czasami Namjoon. Oni dawali mi w tym momencie wsparcie.

  Moje samopoczucie jeszcze bardziej spadło w dół, nie mówiąc już o nie jedzeniu prawie w ogóle, które ciagle zasłaniałem „stresem". Co dzień chodziłem pod drzwi króliczka by jednak może z nim porozmawiać, ale jak tylko podnosiłem rękę by zapukać bałem się i od razu biegiem wpadałem do swojego azylu. Uczucia mnie wykańczały.

-Jimin kochanie zjedź coś- do pomieszczenia wszedł najstarszy z jak zwykle całym obiadem
-Nie chce- odwróciłem się w jego stronę posyłając mu lekki uśmiech. Fałszywy.
-Skarbie albo to zjesz albo siłą zaciągnę tu Jeongguk'a i zamknę was w pokoju. Musicie zacząć stawiać się problemom, a nie przed nimi uciekać- usiadł obok mnie odstawiając tace na stolik obok łóżka na którym właśnie siedziałem. Ale ja w stu procentach wolałem uciekać niż stać.
-Okej rozumiem, że nie zjesz- odparł gdy nadal nie odezwałem się słowem.
-Jest dobrze, ale nie hyung nie zjem- westchnąłem- nie mam siły na jedzenie. Nie chce niczego. Czemu to nie może być takie łatwe. Dlaczego on nie może odczuwać tego co ja i być ze mną?- spojrzałem w jego oczy i od razu zobaczyłem bezradność- no właśnie.
-Nie wiem co mam ci odpowiedzieć mały- zaczął głaskać moją głowę w naprawę uspokajający sposób- ale to nie znaczy, że masz przestać jeść. Wyglądasz jak anorektyk przesadzasz Jiminnie- nie odrywał ode mnie wzroku
-Proste pytanie jesz czy nie?- wskazał na jedzenie. Delikatnie pokręciłem głową przez co chłopak bez słów wstał i wyszedł z mojego pokoju. Od razu poczułem napływające łzy które już po chwili kapały na poduszkę. Jestem taki słaby.
***
Nagle drzwi otworzyły się z głośnym hukiem przez co mój wzrok od razu poleciał za dźwiękiem. Do pokoju siłą Jin wepchnął nie zgadniecie kogo, a sam szybko zamknął drzwi nim ten zdarzył zareagować. Czyli zrobił jak obiecał.

Spojrzałem na nadal nie tknięte danie na stoliku. Serce przyspieszyło mi do granic możliwości, a wzrok latał po wszystkim byle by nie na brązowo włosym.

Podrapałem się nerwowo po policzku sięgając ręka po telefon, który jako jedyny może uratować moje nerwy.
-Nawet nie próbuj!- warknął tak, że podskoczyłem w miejscu od razu przenosząc na niego wzrok. Jeongguk wolnym krokiem podszedł do mnie siadając na łóżku w lewym dolnym rogu.
-C-co chcesz?- zapytałem cicho, a jego wzrok złagodniał
-Widziałeś siebie w lustrze,Jimin-ssi?
-Tak- obrzuciłem go szybkim spojrzeniem
-Nie wyglądasz dobrze- przysunął się powodując tym szybsze bicie mojego serca.
-Jeśli przyszedłeś tu by mi pokazać moje wady to lepiej już wyjdź- mruknąłem
-Jestem tu bo mi zależy i nie mam zamiaru patrzeć na to jak się niszczysz z mojego powodu- nadal nie spuszczał ze mnie wzroku. Moje policzki przybrały różowego odcienia, a głowa sama spadła w dół by uniknąć jego przeszywającego spojrzenia wywierającego dziurę w moim ciele.

<Pov.Jungkook>

Patrzyłem na tego głuptasa co najmniej dwie minuty, a ten ani drgnął.
-T-To nie z twojego powodu- aż tu słyszałem jak ciężko przełyka ślinę. Słodziak.
-Jiminnie przestań oszukiwać mnie lub samego siebie przecież widzę, że ci się podobam- odparłem pewnie. Chłopak nagle podniósł głowę i szybko odskoczył ode mnie na drugi koniec pokoju.
-Kto ci to powiedział?! To nie prawda!- tupnął nogą robiąc wkurzoną minkę.
Westchnąłem dość głośno i w mniej niż sekunda pojawiłem się tuż przy chłopaku.
-Nie czujesz nic?- szepnąłem do jego ucha i poczułem jak przechodzi go dreszcz- nie masz gęsiej skórki? Nie czujesz szybszego bicia serca? Nie myślisz o mnie?- podchodziłem coraz bliżej, dzięki czemu Jimin cofał się, aż w końcu natrafił na ścianę. Chłopak podniósł głowę patrząc mi prosto w oczy. Naprawę zdziwił mnie tym. W jego spojrzeniu mogłem dojrzeć pożądanie, ale także strach. Tylko czemu?
-Bo ja to czuje wyraźnie Chim- przygryzłem płatek jego ucha. Różowowłosy jęknął cicho czym utwierdził mnie w tym, że naprawę miałem stu procentową racje co do tej kuleczki.
-Widzisz, nie opieraj się- mruknąłem będąc naprawę blisko jego ust, które tak w cholerny sposób na mnie działały.
-Pocałuj mnie w końcu!- krzyknął czym naprawę mnie zaskoczył. Nie dałem mu już dłużej czekać i szybko, ale starannie wbiłem się w jego usta. Dłońmi ścisnąłem pośladki chłopka, dzięki czemu ten pisnął z zaskoczenia dając mi dostęp do środka. Zaczęliśmy toczyć walkę na języki która oczywiście wygrałem ja. Odsunąłem się od niego powoli nadal nie przerywając kontaktu wzrokowego.
-Jutro kolejny koncert skarbie przygotuj się- mrugnąłem do niego i odsuwając się pokierowałem się do stolika na którym stał obiad kolorowo-włosego.
-A teraz jedz- położyłem tace na łóżku.- o chodź- uśmiechnąłem się mimo, że ten nadal stał w tym samym miejscu z za różowionymi policzkami oraz ustami. Kurwa czemu on jest taki uroczy?
-N-Nie chce- szepnął kręcąc głową
-A jak cię nakarmię?- zapytałem, bo naprawę zrobię wszystko, żeby zaczął jeść i w końcu zobaczył jak piękny jest.
Jimin szybko podniósł na mnie zdziwiony wzrok jak by się nad czymś mocno zastanawiał
-Dobra!- krzyknął jak małe dziecko gramoląc się obok mnie na łóżku.
-Naprawę jesteś uroczy-zaśmiałem się i lekko potargały jego włosy- a teraz otwórz buzię- uśmiechnąłem się i pokierowałem widelec z jedzeniem wprost do jego ust.

Ku mojemu zdziwieniu chłopak zjadł wszystko. Gdy tylko dawałem mu je ja. Jak tylko mówiłem, że już może sam, odpowiadał że nie i uśmiechnięty otwierał buzie. Czy oby napewno on jest moim hyungiem? Ale podoba mi się to. Mogę go jeszcze bardziej chronić przed światem na który on nie jest gotowy wyjść sam.