Genç adamın, telefonda yazan ismi görünce gözünden bir yaş aktı. Birkaç saniye telefona baktıktan sonra titrek sesiyle cevapladı:
'Jungkook?' dedi titreyen sesini kontrol edemeden. Fakat beklediğinin aksine karşı tarafın sesi çok düz gelmişti.
'Taehyung, söylemem gerekenler var.'
Çocuk bekledi öylece. Biliyordu ne zaman Taehyung dese kötü şeyler geleceğini.
'Hayır Jungkook sus! Duymak istemiyorum. Lütfen, şimdi değil. Sadece sesini özledim..'
'Taehyung, üzgünüm bunu daha önce söylemeliydim.'
Sesinde hiç üzgünlük belirtisi yoktu halbuki.
'Ben çok düşündüm ve bir karar verdim.'
Çocuk sesini çıkarmadan dinliyordu karşı taraftan gelecekleri.
'Başkasına aşıkken seninle olmam doğru değildi. Çok üzgünüm.'
İşte o an bir şey oldu. Çok kötü bir şey!
Bitmiş miydi her şey, yalan mıydı tüm bu cümleler.
'YALANCININ TEKİSİN JUNGKOOK!!'
'Biliyorum Taehyung. Üzgünüm.'
Fakat çocuk adama o kadar güveniyordu ki, bunların gerçek olmadığını biliyordu.
Sinirine daha fazla hakim olamadan bağırarak konuşmaya başladı:
'BENİ SEVDİĞİNİ BİLİYORUM TAMAM MI? BUNU SEN DE BİLİYORSUN, PEKİ NEDEN YALAN OLSA DA BU SÖZCÜKLERLE CANIMI YAKMAYA ÇALIŞIYORSUN HA?'
Sonlara doğru hıçkırıkları artmıştı çocuğun.
'Üzgünüm Taehyung, onu unutmak için seni kullanmamalıydım. Kendine iyi bak.'
İsminden nefret etti çocuk o gün. Kendinden, her şeyden.
Ama ondan edemedi.
