"Bir hikaye de müzikle başladı ve müzikle son buldu."
Yağmur yeni okulundaki ilk gününde derse geç kalmakla hayatını mahvettiğini kesinlikle bilmiyordu. Müzik öğretmeninin ona ceza olarak sınıfın önünde şarkı söyletmesini de ceza olarak görmüyor...
Zaman zaman sizde düşünür müsünüz neden bunların hepsi benim başıma geliyor diye. Neden daha iyi bir hayatım daha iyi bir çevrem yok diye. Bazen de kıskanır mısınız başkalarını, sizden daha çok şeye sahip olduğu için? Ama ne kötüdür ki bu hayatta sizin durumunuzdan daha kötü insanların da yaşadığı aklınıza dahi gelmez o an. Evet arkadaşlar inanın bana daha kötüleri de vardır ve her daim de olacaktır...
Gelecekten Kesit
Onun hayatı mahvolmuştu. Gözünden akan yaşlarla birlikte her zamanki soğukkanlılığıyla yağan yağmura aldırış etmeden yürüyordu.
Sokaklar bomboştu. Ama o ne havada yağan yağmuru ne de sokakların boşluğunu aldırış ediyordu, umrunda bile değildi. Korkuyordu, çok korkuyordu. Nereye gittiğini ne yapacağını bilmeden titreyerek yürüyordu sadece.
Sahiden de ne yapacaktı artık? Nasıl düzelecekti hayatı? Öyle bir çıkmazın içindeydi ki şimdi kimsenin onu o çıkmazdan çıkarabileceği düşünemiyordu. Onun omuzlarına ihtiyacı vardı. Emre'nin o geniş omuzlarında ağlamaya ihtiyacı vardı. Onun tesellisine ihtiyacı vardı. "Bu günleri de atlatacağız sevgilim." Demesine ihtiyacı vardı. Ama kimseye, kimseye anlatamazdı. Emre'nin yüzüne asla bakamazdı. Ruhunun binası ikinci kez yıkılmıştı babasının ölümünden sonra. Ama bu seferki yıkımında o binanın temelleri de yok olmuştu.
Şimdi yürüyordu yalnızca göz yaşlarının akmasına izin vererek. Midesi bulanmaya başlamıştı. Hayır o anları aklına getirmemeliydi. Yürümeliydi yalnızlığın dibine vura vura yürümeliydi. Bu yalnızlık onun kaderiydi artık...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
