"Bir hikaye de müzikle başladı ve müzikle son buldu."
Yağmur yeni okulundaki ilk gününde derse geç kalmakla hayatını mahvettiğini kesinlikle bilmiyordu. Müzik öğretmeninin ona ceza olarak sınıfın önünde şarkı söyletmesini de ceza olarak görmüyor...
Veee yine ben. Yeni bir bölümle karşınızdayım... bölümü okuduktan sonra yukardaki şarkıyı sözleriyle dinlemenizi tavsiye ederim. Küçük bir yazar tavsiyesi^^
~Yaşadığımız hayatta müziksiz kalmamak dileğiyle...~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kozasından çıkmış küçük bir kelebek... bak uçuyordu şimdi. Konuyordu o çiçekten bu çiçeğe. Geziyordu bahçe bahçe. Her gün yeni bir şey keşfederek yaşıyordu o kısa ömrünü. Ama belkide ömrü biz insanlar için kısaydı. Belkide o küçük kelebek günlerini o kadar dolu yaşıyordu ki ona o günler haftalar olarak geliyordu. Yada belkide fazlasıyla kötülük yaşamıştı.
Biz insanlar şunu bilmeliyiz ki her şey bizim düşündüğümüz kadar basit değildir hayatta. Kelebek deriz geçeriz belki ama onun sizden daha kötü bir hayatı daha çok dertleri olmadığı ne malumdur. Şunu unutmamalısın ki yaşadığın kötü bir olayı aslında sadece sen yaşamıyorsundur. Belki o zaman düşünemiyorsun ama senin o yaşadığın olaydan yüzbin kat kötüsünü yaşamış kişiler vardır hayatta, Dünya'da. Belkide bir kelebektir Dünya'nın en büyük acısını çeken! Bilemezsin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Kaya ~ Yağmur)
2. BÖLÜM : Bizim Dilimizde Peki
"Keşke o ana çakılı kalsaydım keşke!"
"Benim gitmem gerek izninle" bir anda nedenini bilmediğim bir hayal kırıklığına uğradım. Neden gidiyordu? nereye gidiyordu? Oysa daha ismini bile öğrenememiştim,konuşmamıştım.
"Görüşürüz o zaman" arkamı dönüp bağırdığımda duymamıştı. Ama o an gözüme başka bir şey takıldı. Çete diye tanımlayacağım serseri tipli birkaç erkek sınıfın kapısında dikiliyorlardı. Az önce tanıştığım çocuk da onlara doğru gidiyordu. neden onların yanına gidiyordu? Ne işi vardı ki onlarla? Aman boşversene belkide arkadaşlarıdır. İçime nedenini bilmediğim kötü bir his doğdu. Dışarı çıktılar. Ben o kadar merak etmiştim ki engel olamadım kendime. Bende dışarı çıktım. Arkalarından onları takip ettim görünmemeye çalışarak. Yangın merdivenini yöneldiler. Bende o yöne yöneldim ve yürümeye devam ettim. Yanlış yapıyor olabilir miydim? Bir an duraksadım ama aklıma gelen bu düşünce kafamdan uçtu gitti ve ben merakıma yenik düştüm. Sessizce yangın merdiveninin basamaklarını çıkmaya başladım. Sanırım iki üç kat yukarı çıkmıştım. Sanırım bu katlar okulun hiç görünmeyen kapalı katlarıydı. Neden buraya geldiklerine anlam veremeyerek basamakları çıkmaya devam ederken birden ayak sesleri kesildi. Okulun içine girmiş olmalılardı. İyice emin olduktan sonra bende girdim. Ve gördüğüm manzaraya karşı şok oldum.. Yıkık dökük inşaatı tamamlanmamış bir koridor vardı karşımda. Neden bu halde kalmıştı acaba? Konuşma sesleri geliyordu ama bir türlü duyamıyordum. Daha da sesin geldiği tarafa doğru yaklaştım.
