"Ben bu ülke için her şeyden vazgeçtim! Ben, bu ülkeye sahip olduğum herkesi verdim. Şimdi de kendi canımı koyuyorum ortaya. Benden ne istiyorsunuz daha?"
Jungkook, birkaç saniye öfkeden deliren kadına baktı. Hemen sonra eli kemerine iliştirdiği sil...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
///
En çok sevdiklerimiz yakardı canımızı. En çok güvendiklerimiz bıçaklardı sırtımızdan ve bunca garip denklemler arasında en çok bizi ağlatana değer verirdik biz de.
Benim güzel kızım, Roseanne.
Kulaklarımı kapamak, kendi çığlıklarıma sağır kesilmek istiyordum. Bağırıyordum, ağlıyordum, nefes alamıyordum. Yıllarca nefret ettiğim, diktatör yerine koyduğum adamın gerçekleri, benim gerçeklerimi yerle bir etmişti. Bu da yetmiyormuş gibi gitmişti. Annem ve babamdan sonra o da gitmişti. İşte şimdi yapayalnızdım.
Ağlamaktan gözlerimde yaş, bağırmaktan ciğerlerimde soluk kalmamıştı. Bumbuz olmuştum. Konuşmuyor, yemiyor, içmiyor ve bir an olsun, gözlerimi diktiğim boşluktan çekmiyordim. Canım acıyordu. Nefes alamıyordum. Şimdi, gelip bana sarılmasına ve her şey iyi olacağını söylemesine ihtiyacım vardı. Çünkü o, sözlerini hep tutardı.
Gözlerimden sıcak bir damla süzüldü.
Koskoca bir diktatör ölmüştü fakat halkı bundan bihaberdi. Hiç kimseye tek laf edilmemişti. Olaylar yaşandıktan hemen sonra, Bay Jeon ve Jungkook insanlara bunu belli etmemek için işe koyulmuştu. Eğer şu an bilseler, ülke daha çok karışırdı.
"Rosie," Kapı açılıp, tok adım sesleri kulaklarıma dolduğunda yorganı daha sıkı kavradım. Hala Jungkook'la birlikte kalıyordum. Üniversite, işler yetmiyormuş gibi bir de ben başına bela olmuştum. Bana ulaşmaya çalışıyordu. Her gece ofisten geldikten sonra yanıma uğruyor, bir şey isteyip istemediğimi soruyor, dışarı çıkabileceğimizi söylüyordu fakat her söylediği şeyin yanıtı sessizlikle sonuçlanıyordu.
Konuşmak istemiyordum.
Kendimi affedemiyordum. İyi olamıyordum.
"Güzelim," Yatağın bir ucunda ağırlık oluştuğunda, sessiz kaldım. "Nasılsın?"
Sessizlik.
İç çekti. "Rosie, konuşmayacak mısın?"
Sessizlik.
"Hayata dönmen gerek. Biliyorsun, değil mi?"
Haklıydı. Gözlerimi diktiğim boşluktan çekip haftalar sonra ona baktım. Üzerinde siyah bir pantolon ve beyaz gömlek vardı. Gömleğin kollarını hafif yukarı çekmişti. Saçları her zamanki halindeydi. İç çektim. Artık iş adamı görünümüne ulaşmıştı demek ki.
