The day that I do not remember!~ Η μερα που δεν θυμαμαι!

Κεφάλαιο 1:Το σκοτεινό δωμάτιο!

Πρώτη μέρα στο σκοτεινό δωμάτιο!

Άνοιξα τα μάτια μου, σκοτάδι... Που είμαι? Κοιτάζω τριγύρω, το μόνο που μπορούσα να δω ήταν φιγούρες, φιγούρες επίπλων. Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. Κοίταξα καλύτερα τα έπιπλα, ήταν στοιβαγμένα λες και κάποιος τα έριξε έτσι σε αυτό το δωμάτιο.

Αλήθεια όμως, τι είναι αυτό το δωμάτιο? και γιατί είμαι εδώ? Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά τα πόδια μου δεν μπορούσαν να κινηθούν... γιατί? Όσο και αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να κάνω καμία κίνηση. Τα χέρια μου ευτυχώς μπορούσαν να κινηθούν, ένας πονοκέφαλος άρχισε να κτυπάει το κεφάλι μου.. Τι συμβαίνει?

Έκλεισα ξανά τα μάτια μου αφού από τις προσπάθειες μου να σηκωθώ, η σκόνη είχε αρχίσει να κινήται και τα μάτια μου με έκαιγαν. Τι κάνω εδώ? Έχω μια διαίσθηση ότι δεν πρέπει να βρίσκομαι σε αυτό το δωμάτιο, πρέπει να φύγω! Πόρτα.. η πόρτα που είναι? Άνοιξα ξανά τα μάτια μου, έβλεπα τριγύρω.. αλλά ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσα να διακρίνω που βρισκόταν η πόρτα.. Η καρδιά μου κτυπούσε γρήγορα.

Δεν έχω πια την διαίσθηση του χρόνου, είναι νύχτα ή πρωί? Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να κάνω.. Δεν ξέρω τίποτα, τι θα κάνω?..

Όχι ηρέμισε, το να πανικοβάλλεσαι δεν βοηθάει σε κάτι.. θα μαζέψεις πληροφορίες, όσες μπορείς, άπλα μην πανικοβάλλεσαι. Ουφ.. Λοιπόν βλέπω έπιπλα στοιβαγμένα, έχει πολύ σκόνη, δεν βλέπω την πόρτα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας... όλα τα δωμάτια έχουν πόρτες... πώς αλλιώς θα μπήκα εδώ μέσα.. αλήθεια όμως πώς ήρθα εδώ?

Ξανά προσπάθησα να κινηθώ, αλλά και πάλι τα πόδια μου δεν υπάκουγαν. Κοιτάζω τα πόδια μου. Ήταν δεμένα με ένα σχοινί.. μα γιατί? Τα χέρια μου δεν είναι, ποιος θα έδενε τα πόδια κάποιου και θα άφηνε τα χέρια έτσι? Τώρα ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα.. Δεν μπήκα μόνη μου σε αυτό το δωμάτιο, κάποιος άλλος θα με έδεσε και θα με έβαλε εδώ αλλά γιατί να δέσει μόνο τα πόδια μου? Μήπως μπήκα μόνη μου εδώ?

Αν φωνάξω? Αν ζητήσω βοήθεια?

Εγώ:- ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ!!!!!!!!!! ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ!!

Καμία απάντηση, καμία ανταπόκριση, καμία ελπίδα.. Τώρα τι θα κάνω? Λες να με απήγαγαν? Αλλά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο.. θυμάμαι τα βασικά.. Με λένε Κιάνα, είμαι 17 και είμαι μαθήτρια... θυμάμαι την οικογένεια μου, αλλά τι είχε γίνει και είμαι εδώ τώρα? Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να πηγαίνω για ύπνο, αλλά τώρα δεν φοράω τις πιτζάμες μου... φοράω καθημερινά ρούχα. Άρα κάτι άλλο είχε γίνει μετά.. Έκλεισα τα μάτια μου ξανά για να προσπαθήσω να θυμηθώ τι είχε γίνει. Τίποτα και πάλι τίποτα..