The day that I do not remember!~ Η μερα που δεν θυμαμαι!

Κεφάλαιο 6: Η τελική απόφαση!

Μπαίνω στην πύλη του σχολείου , του ίδιου σχολείου που είχα αποδράσει εχθές.
Πέρασα το κιόσκι και
Μπαίνω στην τάξη, οι συμμαθητές μου έμειναν άφωνοι!
Μια κοπέλα ξεχώρισε από τους άλλους, η κολλητή μου!

Μαρία: Κιάνα ευτυχώς είσαι καλά! Μόλις μάθαμε τα νέα ότι εξαφανίστηκες το Σαββατοκύριακο κάναμε τα πάντα για να σε βρούμε!!

Εγώ: Ευχαριστώ πραγματικά αλλά εντάξει δεν έγινε τίποτα..

Μαρία: Τι έγινε ? Γιατί εξαφανίστηκες?

Εγώ: Δυστυχώς δεν μπορώ να σας πω, γίνεται απλά να το ξεχάσουμε..

Μαρία: ε.. εντάξει αν αυτό θες..

Είπε και κάθησα μαζί της σε ένα θρανίο. Ο καθηγητης μπήκε στην τάξη και χωρίς να πει κάτι ιδιαίτερο ξεκίνησε το μάθημα του. Η Μαρία έσκυψε προς το μέρος μου και μου είπε.

Μαρία: Έγινε κάτι με τον Μάρκο?

Εγώ:Ποιον? Όχι .. όχι τίποτα γιατί ρωτάς?

Μαρία: Λέω τώρα.. το αγόρι σου είναι και δεν του είπες ένα "γεια" .. όταν έμαθε για την εξαφάνιση σου φαινόταν ανήσυχος. Επιπλέον σε κοιτάει επίμονα εδώ και ώρα!

Εγώ: ε?

Μαρία: Κοίτα και μόνη σου..

Γύρισα στα πίσω θρανία και το βλέμμα μου πάγωσε στα μάτια του Μάρκου! Με κοιτούσε επίμονα.. γύρισα και πάλι μπροστά.

Εγώ: Είμαστε στην ίδια τάξη?

Μαρία: Καλέ τι έπαθες.. ναι εδώ και ένα χρόνο.. το ξέχασες?

Εγώ: Άσε μεγάλη ιστορία!

Μαρία: Χωρίσατε?

Εγώ: Δεν έχω ιδέα..

Καθηγητής: Τι θα γίνει κουβέντα θα ανοίξουμε? Και λίγο μάθημα να παρακολουθούσατε δεν θα έβλαπτε κανέναν!

Είπε αυστηρά και σταματήσαμε να μιλούμε . Ο Μάρκος σηκώνεται από την καρέκλα του απότομα.

Μάρκος: Μην τους μιλάς έτσι?

Καθηγητής: Τι θα γίνει τώρα? Έτσι θα διακόπτετε το μάθημα! Κάθησε κάτω σε παρακαλώ

Μάρκος: Παρακαλά όσο θες, αλλά μάθε να μιλάς πρώτα!

Καθηγητής: Αυτά να τα πεις στον διευθυντή!

Είπε δείχνοντας την πόρτα. Ο Μάρκος πήρε το σακίδιο του και βγήκε από την τάξη. Μου έκανε νόημα από το παράθυρο να τον ακολουθήσω.