The day that I do not remember!~ Η μερα που δεν θυμαμαι!

Καφάλαιο 2: Τα στοιβαγμένα έπιπλα!

Προχώρησα προς τα στοιβαγμένα έπιπλα τα οποία γέμιζαν το μισό δωμάτιο. Αυτά σίγουρα θα μου έδιναν κάποια πληροφορία. Άρχισα να επεξεργάζομαι το σχήμα τους.. δεν είναι απλά τυχαία έπιπλα .. είναι.. είναι γραφεία και καρέκλες, τότε κατάλαβα πως βρίσκομαι σε ένα είδος αποθήκης και γι'αυτό μάλλον είναι μεταλλική η πόρτα και δεν υπάρχει καλός φωτισμός. Ωραία άρα η αποθήκη αυτή είναι μάλλον γραφείου. Τώρα που ήξερα τουλάχιστον που περίπου βρίσκομαι ένιωσα λίγο πιο ασφαλής, έτσι μπόρεσα να κλείσω για λίγο τα μάτια μου και να ηρεμίσω.

Πείρα μια βαθιά ανάσα.
Συμπέρασμα βρίσκομαι σε μια αποθήκη μάλλον γραφείου. Το μόνο που με εμποδίζει, από όσα γνωρίζω μέχρι τώρα να βγω έξω, είναι η μεταλλική πόρτα. Είμαι λογικός άνθρωπος δεν θα αρχίσω να κτυπώ την πόρτα μέχρι να ανοίξει. Πρέπει να βρω το κλειδί, το οποίο έχουν τα δύο αγόρια που μπήκαν πριν κάτι ώρες στο δωμάτιο.

Ή μήπως δεν χρειάζομαι το κλειδί και υπάρχει ένας άλλος τρόπος να βγω. Κοιτάζω τριγύρω δεν βλέπω καμιά άλλη έξοδο ,ούτε παράθυρο βλέπω. Αν όμως πίσω από αυτά τα έπιπλα κρύβεται μια έξοδος?
Κοιτάζω ξανά τα έπιπλα με ένα βλέμμα ελπίδας ότι πίσω από αυτά κρύβεται η έξοδος μου.

Μετακίνησα μία καρέκλα που βρισκόταν μπροστά μου. Τότε συνειδητοποίησα πως η διαδικασία για να μετακινήσω όλα αυτά τα έπιπλα θα διαρκούσε τουλάχιστον μια ώρα. Πείρα μια βαθιά ανάσα και ξανά σκέφτηκα , αν μετακινήσω τα έπιπλα και ξαφνικά έρθουν ξανά τα δύο αγόρια θα βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Πρέπει να βρω ένα χρονικό διάστημα στο οποίο θα έχω την δυνατότητα να μετακινήσω όλα αυτά τα έπιπλα, χωρίς να με καταλάβει κανένας.

Τώρα μάλλον είναι ξημερώματα διότι γύρω από την πόρτα υπάρχει ελάχιστο φως που με εμποδίζει να μετακινούμαι με άνεση στο δωμάτιο. Θα περιμένω μέχρι να επιστρέψουν για να ξέρω πόση ώρα θα έχω στην διάθεση μου για να μετακινήσω όλα αυτά τα έπιπλα χωρίς να το πάρουν είδηση.

Πήγα πάλι στην μέση του δωματίου και κάθησα ακουμπόντας την πλάτη μου στον τοίχο. Έβλεπα ξανά το χώρο, είναι ένα από τα πιο απλά και μονότονα δωμάτια που έχω δει. Σκέψεις τριγυρνούσαν στο κεφάλι μου. Ξαφνικά το στομάχι μου άρχησε να γουργουρίζει. Αλήθεια πόση ώρα είναι χωρίς φαγητό και νερό? Θα με αφήσουν εδώ να πεθάνω από την πείνα?

Καλύτερα θα ήταν να ξεκινήσω να μετακινήσω τα έπιπλα? Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη επιλογή.

Τότε άκουσα βήματα έξω από την μεταλλική πόρτα. Η αναπνοή μου σταμάτησε....

Ακούστηκε ένας μεταλλικός ήχος και έπειτα η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Το φως γέμισε το δωμάτιο και έκλεισα τα μάτια μου από την φωτεινότητα. Οι δύο φιγούρες μπήκαν και πάλι στο δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω τους. Τους κοίταζα με γουρλομένα τα μάτια, τι σκόπευαν να κάνουν? Δεν τους εμπιστεύομαι. Σκεφτόμουν ενώ ταυτόχρονα πήγα όσο πιο κοντά στο τοιχο μπορούσα.
Την σιωπή την έσπασε ο πιο δειλός από τους δύο, αφού ο πιο σοβαρός με κοιτούσε κατάματα.