Σε θέλω εδώ, μαζί μου.

Η προετοιμασία.

Μετά από μία ώρα χτυπάει το τηλέφωνο μου, άγνωστος αριθμός.

"Γειά, η Έιμι είμαι,ενοχλώ;"

"Έιμι! Όχι καθόλου, έγινε κάτι;"

"Ήθελα κυρίως να έχεις τον αριθμό μου σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι, και ήθελα επίσης να βεβαιωθώ ότι είσαι έτοιμη για το βράδυ ή τουλάχιστον οτι ετοιμάζεσαι"

Το βράδυ; Τι θα γίνει;

"Για ποιό πράγμα μιλάς;"

"Δεν στο είπε ο Κώστας; Θα λείπουν οι γονείς του το βράδυ και θα παιχτεί πάρτυ και-" δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, την διέκοψα

"Θα σε πάρω σε λίγο οκευ;"

Της το έκλεισα βιαστικά και έτρεξα στο δωμάτιο του Κώστα, μόνο που δεν ήταν μόνος του, ήταν μαζί του ο Νόελ, και άλλοι 2 φίλοι του.

"Κώστα, έρχεσαι λίγο έξω να σου μιλήσω?" ήταν το πρώτο πράγμα που είπα μόλις άνοιξα την πόρτα, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία στους υπόλοιπους.

"Ουάου, γειά σου κι εσένα Βίβιαν, χαίρομαι που σε βλέπω ξανά" πετάχτηκε ο Νόελ, λες και αν δεν μιλούσε θα πάθαινε κάτι.

"Κόψε την ειρωνεία Νόελ, δεν σου πάει τόσο. Γειά σας παιδιά" χαιρέτησα τους άλλους δύο, ενώ ο Νόελ με κοιτούσε με ένα υφάκι ειρωνείας, αλλά ταυτόχρονα και ευχαρίστησης, σαν να είχε κερδίσει κάτι. "Θέλεις κάτι?" τον ρώτησα, αλλά δεν μου απάντησε, μόνο συνέχισε να με κοιτάει με εκείνο το ηλίθιο βλέμμα. 

"Κώστα? Έξω?" γύρισα και κοίταξα τον Κώστα, ο οποίος κοιτούσε περίεργα τον Νόελ, σαν να τον ενόχλησε, και σηκώθηκε απότομα πηγαίνοντας προς τα έξω

"Όλα καλά? Τι έγινε? Μη μου πεις οτι σε πείραξε που έδωσα τον αριθμό σου στην Έιμι, απλά σας έβλεπα σήμερα όλη μέρα μαζί και σκέφτηκα οτι καλό θα ήταν να επικοινωνείτε και εκτός σχολείου.." είδα ότι πήγε να μου πει και άλλα, όμως τον διέκοψα

"Τι γίνεται σήμερα? Με πήρε η Έιμι και με ενημέρωσε όμως δεν μου είπε πολλά, θεώρησε ότι μου τα έχεις πει εσύ, θα λείπουν όλοι? Πότε θα μου έλεγες για αυτό το "πάρτυ", πέντε λεπτά πριν έρθουν όλοι?" 

Μου μίλησε και προσπάθησε να με καθησυχάσει, και μου είπε ότι μου είχε αφήσει ένα σημείωμα πάνω στο γραφείο μου το πρωί, όμως δεν το είχα δει. Μου είπε επίσης οτι θα είναι αρκετοί φίλοι του Σπύρου, αλλά κυρίως το πάρτυ θα είναι από άτομα της ηλικίας μας, από το σχολείο, ώστε να μπω στην διαδικασία να γνωρίσω περισσότερα άτομα και να αισθανθώ πιο κοντά στο σπίτι. Εν το μεταξύ, άρχισα να αγχώνομαι, καθώς παρά το γεγονός ότι οι φίλοι μου με χαρακτήριζαν ως πολύ κοινωνικό άτομο, δεν έχω συνηθίσει να γνωρίζω κόσμο έτσι.

Μόλις μπήκα στο δωμάτιο μου είδα την Νάνσυ να κοιτάει μέσα στην ντουλάπα μου.

"Πότε ήρθες εδώ? Θες κάποια μπλούζα, ή κάτι?"

"Όχι βέβαια, απλά άκουσα τι έγινε, και είπα να βοηθήσω στο να βρεις κάτι καλό για απόψε, αλλά αφού δεν βλέπω κάτι το ουάου, άρε την Έιμι τηλέφωνο να έρθει από εδώ το συντομότερο."

Προσπάθησα να μην πανικοβληθώ, και πήρα την Έιμι. Ακούστηκε λες και ήταν προετοιμασμένη για αυτό, άρα ήρθε αμέσως.

"Ελπίζω να μην σε πειράζει αν ετοιμαστώ κι εγώ εδώ ετσί?"

Χωρίς να το σκεφτώ της είπα να περάσει και ανεβήκαμε προς το δωμάτιο μου, την ώρα που τα αγόρια θα έφευγαν.

"Γειά σου Κώστα, ήρθα νωρίτερα τελικά όντως" Είπε η Έιμι, "Μπράις, Νικ, Νόελ! Γεία, θα σας δούμε το βράδυ ε?"

Εγώ είχα μείνει να παρακολουθώ την Έιμι, ενώ μιλούσε.

"Ναι, δεν θα γινόταν να λείψουμε εμείς. Βίβιαν, δεν πιστεύω να μην είσαι εσύ στο πάρτυ, άλλωστε από οτι κατάλαβα, για σένα θα γίνει." Είπε ο Νικ.

"Θα είμαι, προομις"

Γύρισα να κοιτάξω τον Νόελ, που κοιτούσε περίεργα τον Νικ, σαν να είχε τσαντιστεί.

Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο η Νάνσυ μας βοήθησε να ετοιμαστούμε.

"Μισό, εσύ δεν θα ετοιμαστείς?" Την ρώτησα.

"Χαχαχα, γιατί να έρθω στο πάρτυ? Για να προσέχω τους ανώριμους φίλους του Κώστα? Θα παω με το αγόρι μου διήμερο στο Σάντμπερι, έχω ήδη αργήσει, έρχεται να με πάρει, να περάσετε καλά, μην αφήσετε τους άλλους να σας δώσουν τίποτα"

Μας χαιρέτησε, πήγε να χαιρετήσει και τους υπόλοιπους και την είδαμε απο το παράθυρο να φεύγει ενώ συνεχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Μετά απο λίγη ώρα έφυγε και η Έφη με τον Μάρκο για το Σέρμπρουκ.

"Ήρθε η ώρα λοπόν"