Σε θέλω εδώ, μαζί μου.

Η πρόσκληση του Νικ

Έστειλα μήνυμα στον Νικ , και μου είπε πως στις 9:30 θα με συναντήσει στο πάρκο.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο Corner.

Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, παραγγείλαμε φαγητό, μιλήσαμε και γελάσαμε πολύ. Κατά τις 6 μπήκε μέσα στο Corner ο Μπράις, ο Λουκ, ο Μάικ, και τελευταίος και καλύτερος ο Νικ. Στάθηκαν δίπλα από το τραπέζι μας και μας χαιρέτησαν. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ήρθαν για να "τσεκάρει" ο Νικ τι κάνω. Οκ, δεν λέω γλυκό, αλλά τι φάση;

"Έιι, αφού σας βρήκαμε εδώ, αύριο βράδυ θα παρτάρουμε στο σπίτι μου" είπε ο Νικ χαμογελόντας και κοίταξε τον Μιχάλη και την Σοφία "Εννοείται πως είστε καλεσμένοι και εσείς, φίλοι της κοπέλας μου, άρα και δικοί μου"

"Θα έρθουμε!" είπε η Σοφία με ενθουσμό και κοίταξε τον Μιχάλη αυστηρά "Θα πάμε!" του είπε

"Χαχαχα ντάξει θα ρθούμε" απάντησε ο Μιχάλης. Τεεεεεελεια...

"Βίβιαν, θα τα πούμε στις 9:30 έτσι" με ρώτησε ο Νικ και κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

Αφού πέρασε η ώρα, πήγα στο πάρκο.

"Συγγνώμη, περιμένεις ώρα;" Τον ρώτησα και τον αγκάλιασα

"Όχι εντάξει, μόλις ήρθα. Όλα καλά;"

"Ναι μια χαρά, γιατί;"

"Με τον Μιχάλη καλά;"

"Νικ, με τον Μιχάλης ξέρεις πολύ καλά τι έχει γίνει. Και ξέρεις ελπίζω πως δεν υπάρχει κάμια περίπτωση ούτε να σκεφτώ να γυρίσω σε αυτόν."

"Εννοούσα αν σε πείραξε, αλλά μου φτάνει αυτό" μου είπε, χαμογέλασε και με φίλησε. "Τι θα φορέσεις αύριο;"

"Δεν έχω ιδέα, θα το δω το πρωί"

"Να μου στείλεις φώτο"

"Γιατί;" τον ρώτησα και με κοίταξε με αυτό το χαζό ύφος σαν να μου λέει "duhh..?" και αμέσως κατάλαβα πως αφορούσε τον Μιχάλη. Δεν μίλησα. Μόνο σκεφτόμουν πως αυτό έχω με τον Νικ που δεν νομίζω να το έχω με κανέναν άλλον. Τον καταλαβαίνω και με καταλαβαίνει πριν καν μιλήσω. Και είναι πάντα τόσο τρυφερός μαζί μου και όλα τα σχετικά. Όμως με τον Νόελ, παρότι και αυτός είναι γλύκας, ξεκινήσαμε από φίλοι και αυτό είναι που μου αρέσει πιο πολύ, ενώ με τον Νικ, φαινόταν απο την αρχή ότι δεν υπήρχε κάτι φιλικό.

"Μωρό μου; Όλα καλά; Τι σκέφτεσαι;"

Που να ηξέρες...

"Τίποτα όλα καλά."

"Σίγουρα; Μου φαίνεσαι λίγο σκεπτική, ή σαν να έχεις κάτι"

"Όχι σου λέω, όλα καλά. Μπορείς να με πας σπίτι; Είμαι λίγο κουρασμένη"

"Εννοείται"

Σηκωθήκαμε και πήγαμε προς το σπίτι. Καθ' όλη την διάρκεια δεν έπαψα δευτερόλεπτο να σκέφτομαι τα λόγια του Νόελ. Είχε δίκιο. Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί αν ήμουν ακόμα Αθήνα. Και ίσως να είναι καλύτερα που εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι δεν μίλησε κανένας απ'τους δύο, χίλιες δύο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Από τα λόγια του Νόελ, μέχρι για το ότι ποτέ δεν είχα κάνει μια τέτοια συζήτηση- ΚΆΤΣΕ ΤΙ. Οκ είχα την ιδέα ότι έχω συζητήσει για αυτό το θέμα με τον Νικ άπειρες φορές, άρα ή έχω αμνησία ή είμαι ηλίθια, άρα το δεύτερο. Αχ τι θα κάνω; Με τον Νόελ παρ'ότι πίστευα ότι είναι πιο χαλαρά, αποδεικνύεται πως έχω κάνει περισσότερες σοβαρές συζητήσεις από τον Νικ... Τέλος πάντων.

................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

ΣΕ 6 ΏΡΕΣ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΈΤΟΙΜΗ ΤΙ; Ηρεμία Βίβιαν το 'χεις, ή και όχι;

Ας μην πολυλογώ, έκανα μπάνιο, έφαγα μεσημεριανό, και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου για να δω τι θα βάλω. 

Κουδούνι, η Σοφία με τον Μιχάλη πρέπει να είναι, τρέχω να ανοίξω. Η Σοφία φοράει ένα μαύρο τοπάκι, και μια μαύρη φούστα. Ο Μιχάλης φοράει ένα μαύρο λουλουδάτο πουκάμισο, με ένα μαύρο τζιν παντελόνι, μη με ρωτήσετε τι σκεφτόταν, δεν ξέρω, προφανώς θα νόμιζε ότι έχουμε βγει από καμιά ταινία με σέρφερς. Ο Κώστας κατέβηκε αμέσως κάτω, χαιρέτησε τα παιδιά και πήγε με τον Μιχάλη στο δωμάτιο του, και εγώ με την Σοφία στο δωμάτιο μου.

"Μου έλειψες ρε κολλητή, για κάνε μια στροφή να σε δω" μου είπε και έκανα αμέσως μια γρήγορη στροφή. Φορούσα ένα κολλητό μαύρο φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ. 

"Και εμένα μου έλειψες ρε Σοφία" και την αγκάλιασα. Μετά από ένα τέταρτο μπήκε μέσα στο δωμάτιο η Νάνσυ

"Επ, τι γίνεται εδώ;" ρώτησε κοιτάζοντας την Σοφία. Τις σύστησα και μιλούσανε για λίγο, μέχρι να πάω εγώ να ανοίξω την πόρτα κάτω. Ήταν ο Νόελ με την Έιμι. Πρώτα μπήκε η Έιμι με αγκάλιασε και κατευθύνθηκε προς τα πάνω. Μετά, μπήκε ο Νόελ, ο οποίος με αγκάλιασε και με φίλησε. 

"Τι κάνεις παιδάκι μου, η πόρτα είναι ορθάνοιχτη και οι άλλοι είναι πάνω" του είπα χαμηλόφωνα και έκλεισα την πόρτα.

"Συγγνώμη παρασύρθηκα, που είναι οι άλλοι;"

"Πάνω, θα φύγουμε σε 5"

"Έγινε, θα περιμένω εδώ"

................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................