Σε θέλω εδώ, μαζί μου.

Πρόσκληση σε πάρτυ.

Σχεδόν ένας μήνας μετά

Πρωί, ως συνήθως ετοιμάστηκα για το σχολείο και βρίσκομαι στην τραπεζαρία να τρώω μαζί με την Έφη και περιμένοντας τον Κώστα. Φοράω μια μαύρη στενή μπλούζα και μια κόκκινη-μαύρη στρατιωτική φούστα. Η αναμονή επιτέλους τελείωσε και ο Κώστας έκατσε δίπλα μου για να φάει. Η Έφη πήγε πάνω να ετοιμαστεί για την δουλειά της ενώ μας έλεγε να μην αργήσουμε.

"Πάντα έτσι νωρίς ετοιμάζεσαι εσύ το πρωί;" με ρωτάει ο Κώστας ενώ γελάει σαν χαζός

"Κανονικά θα έπρεπε εγώ να σε ρωτάω αν αργείς τόσο κάθε μέρα" του απάντησα με το ίδιο ύφος "Μόλις τελειώσεις φέρε μου το πιάτο σου" είπα και εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι.

"Πάρτο γρήγορα" Μου είπε

"Καλά μην κάνεις έτσι το πήρα" Του είπα όμως εκείνος είχε ήδη σηκωθεί για να ανοίξει την πόρτα

"Πως είμαι;"

"Όπως είσαι συνήθως, γιατί;"

"Ωραία τέλεια" είπε και έτρεξε προς την πόρτα. "Καλά βρε μαλάκα εσύ είσαι; Δεν μπορούσες να στείλεις πριν έρθεις;"

Ήταν ο Νόελ.

"Αφού έρχομαι κάθε πρωί, δεν ήξερα ότι πρέπει να ενημερώνω" είπε γελόντας

"Βίβιαν φέρε μου πίσω το φαί μου. Θα έρθει η Έιμι για να φύγουμε" Μου είπε ενω κοκκίνησε όμως δεν το ανέφερα, θα τον ρώταγα μετά το σχολείο τι παίζει

"Ναι, ευτυχώς για εμένα η Έιμι με ενημερώνει" είπα και χαμογελώντας κοίταξα τον Νόελ "Σε πέντε λεπτά το πολύ θα είναι εδώ.

Μόλις ήρθε η Έιμι πήγαμε κατευθείαν στο σχολείο. Σε όλη την διαδρομή ο Νόελ κοιτούσε το κινητό του και δεν ακούστηκε καθόλου. Μόλις φτάσαμε πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας στα ντουλαπάκια και να πάρουμε τα βιβλία της πρώτης ώρας: Βιολογία. Not my favourite αλλά τουλάχιστον κάθομαι μαζί με την Έιμι όποτε μιλάμε. Άνοιξα το ντουλαπάκι μου και βρήκα έναν φάκελο. Τον ίδιο βρήκε και η Έιμι στο ντουλαπάκι της. Τους ανοίξαμε, ήταν μια πρόσκληση σε ένα πάρτυ. Το πάρτυ το έκανε μια συμμαθήτρια του Σπύρου, δηλαδή δύο χρόνια μεγαλύτερη. Η Έιμι με κοίταξε με ενθουσιασμό ενώ εγώ υποστήριζα ότι μάλλον μπερδεύτηκε η κοπέλα.

"Καθόλου δεν μπερδεύτηκα" Άκουσα μια φωνή από πίσω μου και γύρισα απότομα να δω ποιά είναι. Ήταν μια ψηλή κοπέλα με κατάμαυρα μαλλιά και πράσινα μάτια, φαινόταν πολύ γλυκιά. "Είμαι η Χάνα, χάρηκα" μου είπε ενώ μου έδωσε το χέρι της. "Πρώην αρχηγός μαζορετών, σου είχα συστηθεί σε εκείνο το πάρτυ που είχες κάνει σπίτι σου αλλά που να με θυμάσαι, γνώρισες πόσα άτομα. Μην χάσεις το πάρτυ, σας περιμένω και τις δύο"