Darklight: Journey To The Empyrean (Completed)

CHAPTER 8

Nagsimula nang lumubog ang araw. Tanging malawak na desyerto ang bumungad sa amin. Magkasunod kaming lahat na naglakbay patungo sa mga lupaing tanging sa mga bibig lang ng mga matatanda maririnig. A foreign land far from the walls we trust to defend us.

Eight lives journeyed to a place where death is unavoidable and inevitable. Enemies lurked in the darkness and even in broad daylight. I see the point why this book is definitely our only chance of survival against the vampire-witch alliance. It is the only thing that can stop their union before it happens.

Nasa ganoon kaming takbo ng biglang mapahinto si Larco na siyang nasa unahan. Sunod-sunod kaming huminto at tiningnan ang rason ng kanyang biglaang pagtigil ng takbo. Isang batang babae ang nasa unahan, ilang metro lang ang layo mula sa aming kinalalagyan.

A child left alone in the middle of the desert, helpless and pained. If this was an ordinary realm with no small-minded creatures using a child's innocence to hurt somebody, I would have believed about this child's act. I am no murderous soul, I am just raised in a world where innocence is no longer being served in the table.

Mabilis na naglabas ng sandata si Larco habang dahan-dahang lumalapit sa umiiyak na bata. Nanatili lamang kaming lahat sa aming kinatatayuan. Patiently waiting for future attacks.

Nang makalapit si Larco ay mas lumakas ang iyak ng bata na abot hanggang sa aming kinalalagyan. I can smell blood mixing with the warm winds of the desert, lots of sweet-blood coming from the child.

I use my speed and went to the child. Bahagyang nagulat si Larco ng makita ako sa kanyang gilid. I level my gaze to the human child whose still crying like she's hurting.

"Anong problema bata?" I tried to sound sweetly.

"Ate, nakita niyo ho ba si Neriko?"tanong niya na paminsan-minsan ay may maliliit na hikbi.

"Neriko?" I ask.

"Oho, pusa ko ho." She answer without the sob.

Bahagyang napakunot ang aking noo, sino ba naman ang maghahanap ng pusa sa gitna ng desyerto?

Bago paman ako makapagsalita ay isang malaking net ang lumabas galing sa lupa. Patibong na ginawa ng mga tulisan. Nakita kong pinalibutan na ang aming mga kasama habang nasa loob kami ni Larco sa isang bakal na net habang nakadagan ako sa kanyang matipunong katawan dahil mabigat ang bakal na parang naging kumot sa aming dalawa.

Bago lang ginawang priest ng Silleret si Larco. I don't know him much but we used to go around gatherings and such. Hindi siya masyadong masalita na tao katulad ni Eulises. Mas kalmado lang siya at hindi makitaan ng reaksyon sa mga bagay-bagay.

Dahil mas malaki at mas mataas si Larco sa akin ay nakadagan ako sa kanya pero nasa may leeg lang niya ako. I slowly look up and saw his thin-lined reddish lips. My heart skip a beat. Mabilis akong yumuko dahil nahihiya akong mahuli niya na nakatingin.

Bahagya akong nagpumiglas para makawala sa bakal ng biglang hawakan ni Larco ng mahigpit ang aking mga braso. I heard him groan in an upset way. Napakunot ang aking noo sa kanyang naging reaksyon pero hindi ko iyon pinakinggan at bahagyang kumilos para makawala sa patibong.

"Damn Agnes, do not move." saad niya na may halong pagbabanta.

"Ano ba? Gusto mo bang umalis dito o hindi? Kung ayaw mo, ako gusto ko." madiin kong saad at pilit na tatayo pero hindi ko magawa dahil mabigat ang mga bakal na nakadagan sa aking likuran.

"I want to but if you keep on moving. You might not like what will happen next." malamig niyang saad habang pilit na pinapatigil ang aking pagkilos gamit ang kanyang mga kamay na nakahawak sa aking mga braso.