KUZRAK ||Kuroshitsuji - Black Butler Fanfiction|| SebaCiel ||

• X • (Final)

Gözlerini açtığında o kadar yüksekten düşüyordu ki nefes alamıyor, düşüşünden kaynaklı gürültüden ise hiç bir şey duyamıyordu.

Bir muammaya doğru ilerlerken tek düşünebildiği şey ona verilen isimdi.

Bir süre sonra etraf karardı ve etrafını acımasız bir soğuk çevreledi.

Bu sefer geçekten nefes alamıyordu, boğuluyordu.

Gün ışığı git gide kayboldu ve karanlık onu hapsetti.

Nefesinin son damlalarındayken onu sarmalayan güçlü kolları hissetti.

Buz gibi suda bile verdiği sıcaklıktan kim olduğunu anladı.

Ve kendini ona teslim etti.

İnsanı sudan çıkardıktan sonra Onu kendi elleriyle inşaa ettiği sarayına götürdü.

Buraya, soğuk yer yüzüne gelmeyi insanı korumak için istemişti, onu kirletmenin cezasını tek başına çekmek istiyordu halbuki.

Ancak anlamadığı bir şey vardı; bu günahı beraber işlemişlerdi. Ve her ne kadar onun bu cehenneme düşmesini istemese de onun için geleceğini bilen bir yanı hala yaşıyordu.

Ve o yanı haklı çıktı.

Yukardan aşağı tamamen çıplak düşmüştü. Bu yüzden onu hemen kurulayıp üzerine siyah bir takım giydirmişti.

Aşırı soğuk onun neredeyse beyaz olan cildini kar beyazına bulamıştı.

Hemen onu sarmalayıp kucakladı ve yatak odasına götürdü. Şömineyi yakıp yanına oturdu.

Dışarısı bulutlu ve bir hayli soğuktu. Yağmur yapmasına ramak kalmıştı.

Uyanmasını beklerken yüzünü inceledi: Hafif kızarmış yanaklarına dokundu, hafif morarmış dudaklarını öptü, hala biraz nemli saçlarını okşadı, yaklaşıp kokusunda kaybolmak istedi.

Ve gözleri, onları son kez de olsa görmek istiyordu.

Aniden elinin üstünde başka soğuk bir el hissetti ve şok ile yüzüne döndü.

Gözleri hafif açılmış şeytana bakıyordu.

Göz kapaklarının arasından gözüken mavi gökler adeta yaşadığı onca işkenceyi temsil edercesine bulutluydu. Çok acı çekmişti.

Artık bedeni ruhunu taşıyacak kadar güçlü değildi.

Gözünden akan yaşlarla son sözlerini fısıldadı.

"Benim adım... CİEL PHANTOMHİVE ve ben senin ebedi efendinim. İşte bu da sana son emirim..."

Derin derin nefes alırken hafifçe gülümsedi ve cümlesini bitirdi. Ardından sonsuz uykuyu kucakladı.

Şeytan ise Ciel'in ağzından dökülen her kelimeyi dikkatle dinliyordu.

"İntikam istiyorum. Ne kadar sürerse sürsün tanrıdan intikamımı al."

Şeytan usulca yaklaşıp Ciel'in bir daha asla açılmayacak gözlerinden akan gözyaşlarını öptü ve itaatkarlığını yansıtan cevabını verdi.

"Yes, my lord."

Gözyaşları içinde efendisinin ölü bedenin kucakladı.

...

Tanrı, önce erkeği yarattı.

Kemiklerini, organlarını, kaslarını, damarında akan kanı, koyu gökyüzü mavisi saçlarını, okyanusları kıskandıracak gözleri ve yeni kar tanesi kadar hassas ve beyaz tenini.

Ardından da ona eş olacak bir kadın yarattı...

Ve insanlık doğdu! Bu haber çabuk yayılmıştı çünkü şimdiye kadar yaratılanlardan daha üstün bir varlıklar oldukları söylenmişti. Eşi benzeri olmayan bu yaratıklar şimdiye kadar yaratılanlardan daha güçlülerdi. Daha haşin, daha kuvvetli, daha coşkun ve daha karmaşık... Halbuki insan olmak, bizleri en güçlü kılsa da aynı zamanda en zayıf kılıyordu...

İşte bu yüzden insanlar merakına yenik düştü ve yasak ağaca yaklaştılar.

Ancak bahsedilenin aksine yasak olması için bir meyve dahi yoktu.

Kafası karışmış bir şekilde ağacı incelerken ağaçtan sarkan simsiyah bir yılan fark ettiler.

Önce bu yılandan korksalarda zamanla ona alışmış ve hatta ısınmışlardı.

Ancak hayatlarının en büyük hatasını yaptılar.

Ceza olarak soğuk ve ıssız yeryüzüne yollanan insanlar affedilmek adına yıllarca dua ettiler.

Tanrı onları affetsede tekrar tekrar hata yapmaya devam ettiler ve devam eden tüm soylarına bu laneti bulaştırdılar. Hatta bir süre sonra öyle bir raddeye geldiler ki tanrının kim olduğunu dahi unuttular.

Bunların arkasında ise o yılandan, hayır; şeytandan ve dönülmez yemininden başkası yoktu.

Ve şeytan tanrının artık bıkıp herkesi kıyamete sürükleyeceği zamana kadar efendisini bekleyecekti.

İşte o zaman tekrar buluşacaklar ve alınmış intikamlarının keyfini süreceklerdi...

-SON-